tag:blogger.com,1999:blog-4618826028495908172023-11-15T09:52:23.855-08:00โรคเกาท์ (Gout)Unknownnoreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-75511822698413469822008-04-18T21:07:00.000-07:002008-04-18T21:10:14.409-07:00โรคเกาท์ (Gout) การรักษา<span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;" ><span style="font-size:+1;"></span></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > การรักษาเก๊าท์แบ่งเป็น 2 ช่วง ได้แก่</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > 1. <span style="color:#3333ff;">การรักษาข้ออักเสบ</span> ในช่วงนี้แพทย์จะใช้ยาลดการอักเสบของข้อก่อน โดยใช้ยา โคลชิซิน หรือยาแก้ปวดลดอักเสบ</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" >หรือใช้ร่วมกัน เพื่อลดอาการปวดข้อและอักเสบ ยาโคลชิซินโดยทั่วไปแนะนำให้ใช้ ไม่เกินวันละ 3-4 เม็ด</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" >โดยกินยาทุก 4 ชั่วโมง จนกว่าจะหายปวด</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > <span style="color:#ff0000;">การใช้ยาตามคำแนะนำของต่างประเทศที่ว่าให้กินทุก 1 ชั่วโมงจนหายปวดหรือจนเกิดผลข้างเคียงคือท้องเสียนั้น</span></span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" ><span style="color:#ff0000;">ไม่สมควรอย่างยิ่ง </span>เพราะข้อไม่เคยหายอักเสบก่อนท้องเสียเลย ดังนั้นผู้ป่วยจะท้องเสียทุกรายและมีความรู้สึก</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" >ที่ไม่ดีต่อการใช้ยานี้ การกินยาไม่เกิน 3-4 เม็ดต่อวัน โอกาสเกิดผลข้างเคียงนี้ น้อยมาก</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" ><span style="color:#ff0000;">ผู้ป่วยเก๊าท์ในระยะข้ออักเสบ ห้ามนวด! เด็ดขาด เพราะจะทำให้ข้ออักเสบเป็นรุนแรงขึ้น หายช้าลงได้</span></span><p style="font-family: arial;"><span style="font-size:100%;">2. <span style="color:#3333ff;">การลดกรดยูริคในเลือด</span> โดยใช้ยาลดกรดยูริค ในผู้ป่วยที่มีข้ออักเสบมากกว่า 1 ครั้ง ควรให้ยาลดกรดยูริคถ้าทำได้<br /></span><span style="font-size:100%;"> การกินยาดังกล่าวจำเป็นต้องกินยาต่อเนื่องสม่ำเสมอไปนานหลายปี ทั้งนี้เพื่อลดระดับยูริคในเลือดลง<br /></span><span style="font-size:100%;"> ทำให้ตะกอนยูริคที่สะสมอยู่ละลายออกจนหมด ผู้ป่วยจะสามารถหายจากโรคเก๊าท์ได้</span> </p><ul style="font-family: arial;"><span style="font-size:100%;">แต่ข้อควรระวังคือ</span></ul><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > - ยาลดกรดยูริค มีผลข้างเคียงที่แม้จะพบไม่มากแต่สำคัญ คือทำให้เกิดผื่นแพ้ยารุนแรง และลอก เป็นอันตรายมาก</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > การกินยาไม่สม่ำเสมอ กิน ๆ หยุด ๆ เสี่ยงต่อการแพ้ยามาก ดังนั้นผู้ป่วยที่ไม่สามารถจะกินยาสม่ำเสมอได้ ไม่แนะนำให้กินยา</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" >- เนื่องจากผู้ป่วยที่เป็นเก๊าท์ ให้การวินิจฉัยโดยลักษณะอาการทางคลินิค ไม่ได้อาศัยการเจาะตรวจยูริคในเลือด</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > ดังนั้น<span style="color:#ff0000;">ผู้ที่เจาะเลือดแล้วมียูริคสูง ไม่ได้บอกว่าเป็นเก๊าท์ </span>ถ้าไม่มีอาการข้ออักเสบแบบเก๊าท์มาก่อน ไม่จำเป็นต้องรักษา</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > มีผู้เข้าใจผิดอยู่มาก โดยให้กินยาลดกรดยูริคเมื่อตรวจพบเพียงแต่ยูริคในเลือดสูง เพราะยูริคในเลือดสูง ไม่ได้เป็นเก๊าท์ทุกราย</span><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><br /></span><span style="font-family: arial;font-family:BrowalliaUPC,CordiaUPC, Angsana UPC, AngsanaUPC, AngsanaNew , Angsana New,FixedDB ThaiText New, DB ThaiTextFixed, MS Sans Serif,Thonburi;font-size:100%;" > แต่การกินยาจะเสี่ยงต่อการแพ้ยาข้างต้นได้</span><p style="font-family: arial;"><span style="font-size:100%;"> โดย นพ.มานพ พิทักษ์พากร อายุรแพทย์</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-90633702347635353252008-04-18T21:04:00.000-07:002014-10-01T06:16:57.245-07:00โรคเกาท์ (Gout) Food<h4 align="center">
<span style="color: #351c75;"><b><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 180%;">อาหาร VS เก๊าท์</span></b></span> </h4>
<blockquote>
<b><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 100%;">โรคเก๊าท์</span></b><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;"> คือ อาการของโรคไขข้ออักเสบชนิดหนึ่งเกิดเนื่องจากภาวะที่ร่างกายมีการคั่งของสารยูริค แอซิด ร่วมกับการมีการตกตะกอนของสาร Uric Acid ในข้อที่กำลังอักเสบ</span><br />
<b><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 100%;">สารยูริค</span></b><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;"> คือ สารที่ได้มาจากการย่อยสลายของสารอาหารที่ม<b>ีพิวรีน ( purine )</b> เป็นส่วนประกอบและในร่างกายก็ได้มาจากอาหารที่รับประทานเข้าไป</span><br />
<table border="1" style="width: 80%px;"> <tbody>
<tr> <td width="33%"><span style="font-family: MS Sans Serif;"><b>อาหารที่มีพิวรีนมาก</b></span></td> <td width="33%"><span style="font-family: MS Sans Serif;"><b>อาหารที่มีพิวรีนปานกลาง</b></span></td> <td width="34%"><span style="font-family: MS Sans Serif;"><b>อาหารที่มีพิวรีนน้อย</b></span></td> </tr>
<tr> <td valign="top" width="33%"><ul>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ตับอ่อน</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">เครื่องในสัตว์ทุกชนิด</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ไข่ปลา</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปลาไส้ตัน</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปลาอินทรีย์ ปลาดุก</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปลาซาดีนกระป๋อง</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">มันสมองวัว</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">กุ้งชีแฮ หอย</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ถั่วดำ-เขียว-แดง-เหลือง</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">น้ำสลัดเนื้อ ซุปก้อน</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">แตงกวา</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ชะอม</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">สะเดา</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">กระถิน</span></li>
</ul>
</td> <td valign="top" width="33%"><ul>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">เนื้อหมู วัว ไก่ แกะ</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปลากระพงแดง</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปลาหมึก</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ปู</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ใบขี้เหล็ก</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">สะตอ</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ข้าวโอ๊ต</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ผักโขม</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">เมล็ดถั่วลันเตา</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">หน่อไม้</span></li>
</ul>
</td> <td valign="top" width="34%"><ul>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">นมสด, ผลิตภัณฑ์จากนม</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ไข่ (ไม่ใช่ไข่แดง )</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ธัญพืชต่างๆ</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ผักทั่วไป</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">น้ำตาลและขนมหวาน</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">เจลาติน</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ข้าว</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">ขนมปังไม่เกิน 2 แผ่น/มื้ออาหาร</span></li>
<li><span style="font-family: MS Sans Serif; font-size: 85%;">เนยเหลว เนยแข็ง</span></li>
</ul>
</td> </tr>
</tbody></table>
<br />
นอกจากการงดเว้นอาหารแล้ว ยังจะต้องงดเว้นการรับประทานอาหารในปริมาณมากๆในคราวเดียวกันด้วย </blockquote>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-46033697062230198592008-04-18T21:01:00.000-07:002008-04-18T21:02:08.401-07:00โรคเกาท์ (Gout) อาหารแสลงอาหารแสลง<br />ถ้าต้องการให้หายขาดหรือไม่กลับเป็นใหม่ ต้องขะลำ ( ภาษาอีสาน := งด ) ของแสลง ต่อไปนี้ให้ได้ <br />ผักที่ห้าม หน่อไม้ ผักชะอม ( ผักขา : อีสาน /ผักหละ : เหนือ ) ผักดองทุกชนิด<br />พวกแมลง ตัวอ่อนของแมลง เช่นไข่มดแดง ดักแด้ ตั๊กแตน กุดจี่ แมงกินนูน<br />เนื้อสัตว์ หนู วัว ควาย สัตว์ปีก เครื่องในสัตว์ทุกชนิด<br />อื่น ๆ ผงชูรส กุ้ง ปลาซิว ขนมจีนUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-43823554211256653482008-04-18T20:58:00.000-07:002008-04-18T21:01:29.788-07:00อาหารเสริม ที่ช่วยขจัดกรดยูริกทางไต<span style="font-size:-1;"> อาหารเสริม ที่ช่วยขจัดกรดยูริกทางไตได้ดี คือ วิตามินซี และ สารอาหาร ที่ช่วยลดการอักเสบ บวมแดง คือ omega 3 (fatty acid) การออกกำลังกาย นอนหลับพักผ่อน ดื่มน้ำ ให้เพียงพอก็เป็นการดูแลตัวเองที่ต้องทำให้เป็นประจำ เพื่อลดโอกาสเสี่ยงที่จะเป็นโรคนี้<br /><br /></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-91981328381700634342008-04-18T20:57:00.000-07:002008-04-18T20:58:28.589-07:00โรคเกาท์ (Gout) 3<p class="style13" align="center"><span class="style7"><strong>โรคเก๊าท์ </strong><strong> (Gout) </strong></span></p> <p align="right"><span class="style1 style2 style4"><span class="style1 style2 style4 style8"><span class="style15">อ.นพ.สมบูรณ์ อินทราภาพร</span></span></span></p> <p>โรคเก๊าท์เป็นโรคที่เกิดจากการมีกรดยูริกในเลือดสูง ร่วมกับมีอาการที่เกิดจากการตกผลึกของกรดยูริกในข้อหรือเนื้อเยื่อรอบๆข้อ ทำให้เกิดการอักเสบเฉียบพลันของข้อหรือเนื้อเยื่อรอบๆข้อ การเกิดเก๊าท์มักต้องมีระดับกรดยูริกในเลือดสูงเป็นระยะเวลานานพอสมควร โดยเฉลี่ยมากกว่า 20 ปีขึ้นไป โดยเฉพาะถ้าระดับกรดยูริกยิ่งสูง อุบัติการณ์ในการเกิดโรคจะยิ่งเพิ่มสูงขึ้น และจะเกิดอาการได้เร็วยิ่งขึ้น ในเพศชายจะพบโรคนี้ได้บ่อยกว่าเพศหญิงประมาณ 2 เท่า แต่วัยหลังหมดประจำเดือนแล้วเพศหญิงจะมีความชุกของโรคสูงขึ้นเมื่อเทียบกับเพศชาย </p> <p><strong>โรคเก๊าท์มีอาการอย่างไร </strong><strong></strong></p> <p>จะเริ่มจากมีระดับกรดยูริกในเลือดสูงเป็นระยะเวลานานก่อน โดยเฉลี่ยมักไม่น้อยกว่า 20 ปี การอักเสบของข้อครั้งแรกมักพบในผู้ป่วยชายอายุมากกว่า 30 ปีขึ้นไป โดยเฉลี่ย 40-60 ปี แต่ในเพศหญิงมักพบหลังวัยหมดประจำเดือนแล้ว ข้ออักเสบในระยะแรกมักเป็นเพียง 1-2 ข้อ จะมีการอักเสบรุนแรงเป็นเฉียบพลัน จากระยะเริ่มปวดจนอักเสบเต็มที่ภายใน 24 ชั่วโมง มักเป็นที่ข้อโคนนิ้วหัวแม่เท้า ข้อเท้า หรือข้อเข่า บ่อยครั้งที่เป็นในเวลากลางคืนขณะหลับ ระยะแรกข้ออักเสบมักเป็นไม่นาน 2-5 วัน บางรายมีไข้ได้ ในผู้สูงอายุบางครั้งอาจมีข้ออักเสบหลายข้อพร้อมกันโดยเฉพาะเป็นที่ข้อนิ้วมือ 2 ข้างตั้งแต่ระยะแรกของโรคซึ่งอาจได้ประวัติได้รับยาขับปัสสาวะร่วมด้วย หลังจากข้ออักเสบหายแล้วผู้ป่วยส่วนใหญ่จะเกิดข้ออักเสบซ้ำภายใน 6 เดือนถึง 2 ปี ถ้าไม่ได้รับการรักษาหรือรักษาไม่ถูกต้อง จำนวนข้อที่อักเสบจะเพิ่มขึ้น เริ่มพบที่ข้อมือ ข้อนิ้วมือ และข้อศอก การอักเสบรุนแรงขึ้น เป็นถี่ขึ้นและนานขึ้น จนกลายเป็นการอักเสบเรื้อรังไม่มีช่วงหายสนิท ระยะนี้มักพบตุ่มโทฟัส (tophus) ใต้ผิวหนัง ตามเนื้อเยื่อต่างๆรอบข้อ ระยะเวลาตั้งแต่ข้ออักเสบครั้งแรกจนถึงระยะนี้ใช้เวลาเฉลี่ย 11.6 ปี แต่ถ้าเริ่มมีข้ออักเสบเป็นครั้งแรกในวัยสูงอายุ ระยะเวลาเฉลี่ยตั้งแต่ข้ออักเสบครั้งแรกจนถึงระยะที่เกิดตุ่มโทฟัสจะสั้นลง คือมีแนวโน้มเกิดตุ่มโทฟัสเร็วและมักพบตามนิ้วมือแทนที่จะพบบริเวณโคนนิ้วหัวแม่เท้า ข้อเท้า ข้อศอก หรือข้อเข่าก่อน </p> <p><strong>ปัจจัยที่กระตุ้นให้เกิดข้ออักเสบหรือทำให้ข้ออักเสบหายช้าได้แก่อะไรบ้าง </strong><strong></strong></p> <p>ได้แก่ การได้รับยาบางชนิดเช่นยาลดกรดยูริก ยาขับปัสสาวะ หรือยาแอสไพริน เป็นต้น ดังนั้นไม่ควรเริ่มยาหรือปรับเปลี่ยนยาดังกล่าวขณะที่มีข้ออักเสบ เพราะจะทำให้มีอาการมากขึ้นหรือหายช้า นอกจากนี้ยังมีปัจจัยอื่นได้แก่ การบาดเจ็บที่ข้อ การบีบนวดข้อ การดื่มแอลกอฮอล์ การผ่าตัด การเสียเลือด การเสียน้ำ และการติดเชื้อ เป็นต้น </p> <p><strong>จะดูแลรักษาอย่างไร </strong><strong></strong></p> <p><strong>การรักษาในระยะที่มีการอักเสบของข้อ </strong>ควรพักการใช้งานของข้อนั้น หลีกเลี่ยงการบีบนวดข้อ การประคบข้อ และเริ่มรักษาโดยเร็วโดยใช้ยาลดการอักเสบของข้อ ปัจจุบันที่นิยมใช้มียาโคลชิซิน (colchicine) และยาต้านการอักเสบ (NSAIDs) ยาโคลชิซิน ขนาดยาที่ใช้ 1 เม็ด (0.6 มิลลิกรัม ) รับประทานทุก 4-6 ชั่วโมงในวันแรก และลดเหลือวันละ 2 เม็ดในวันต่อมา ( ทั้งนี้ขึ้นกับการทำงานของไต สำหรับผู้สูงอายุอาจต้องลดขนาดยาลงโดยเฉพาะในวันแรก ) ให้นาน 3-7 วันหรือจนกว่าการอักเสบของข้อจะหายดี ผลข้างเคียงคือท้องเดินหรือคลื่นไส้อาเจียน ถ้ามีอาการดังกล่าวให้หยุดยา สำหรับยาต้านการอักเสบ (NSAIDs) สามารถให้ได้เช่นกัน ควรเลือกยาชนิดที่ค่าครึ่งชีวิตสั้น ออกฤทธิ์เร็ว จะให้ นาน 3-7 วัน หรือจนกว่าข้อที่อักเสบจะหายดี ข้อห้ามในการใช้ยาต้านการอักเสบคือผู้ที่มีแผลในกระเพาะอาหาร การทำงานของไตบกพร่อง หรือมีโรคตับเป็นต้น ถ้าจำเป็นต้องใช้จะต้องประเมินปัจจัยเสี่ยงดังกล่าว โดยเฉพาะในผู้สูงอายุ นอกจากนี้ไม่ควรให้มีการเปลี่ยนแปลงระดับยูริกในระยะนี้เช่นผู้ป่วยที่ทานยาลดกรดยูริกในเลือดอยู่ไม่ควรให้หยุดยาหรือปรับเปลี่ยนขนาดยา หรือยังไม่ได้รับยาลดกรดยูริกมาก่อนแพทย์ไม่ควรเริ่มยาลดกรดยูริกในระยะนี้ </p> <p><strong>การรักษาระยะยาวเพื่อป้องกันการอักเสบซ้ำ </strong><strong></strong></p> <p>• <strong>การป้องกันการเกิดข้ออักเสบซ้ำ </strong> ภายหลังจากข้ออักเสบหายแล้วถ้าผู้ป่วยมีข้ออักเสบเป็นซ้ำ อีกหลายครั้งใน 1 ปีจะแนะนำให้ทานยาโคลชิซินป้องกันโดยให้ขนาด 0.6-1.2 มิลลิกรัม / วัน จนกว่าตรวจไม่พบตุ่มโทฟัส ระดับกรดยูริกในเลือดลงต่ำกว่า 4-5 มิลลิกรัม / เดซิลิตร และไม่มีข้ออักเสบเลยอย่างน้อย 3-6 เดือน </p> <p>• <strong>การรักษาภาวะกรดยูริกในเลือดสูง </strong> โดยมีเป้าหมายเพื่อไปละลายกรดยูริกหรือผลึกยูเรตที่อยู่ในข้อ, รอบๆข้อ, ตามตุ่มโทฟัส หรือตามเนื้อเยื่อต่างๆ เช่น ที่ไต โดยใช้ยาลดกรดยูริกในเลือดซึ่งขณะนี้มี 2 กลุ่มใหญ่ได้แก่ยาเพิ่มการขับกรดยูริกทางไต และยาลดการสร้างกรดยูริก ซึ่งแพทย์จะพิจารณาใช้ยาชนิดใดนั้นขึ้นกับผู้ป่วยแต่ละราย ผู้ป่วยจะต้องรับประทานยาเป็นระยะเวลาหลายปี มีการตรวจเลือดเช็คระดับกรดยูริกในเลือดเป็นระยะ โดยเป้าหมายจะต้องให้ระดับกรดยูริกในเลือดต่ำกว่า 5.0-6.0 มิลลิกรัม / เดซิลิตร </p> <p>• <strong>คำแนะนำอื่นๆ โรคเก๊าท์มักสัมพันธ์กับการมีโรคร่วมอื่น </strong> ได้แก่ ภาวะไขมันสูง ความดันโลหิตสูง เบาหวาน และโรคอ้วน ดังนั้นจำเป็นที่จะต้องรับการตรวจวินิจฉัยและดูแลรักษาโรคร่วมด้วยเสมอ ต้องลดน้ำหนักและควบคุมน้ำหนักตัว ดื่มน้ำพอสมควร งดการดื่มแอลกอฮอล์ สำหรับอาหารนั้นผู้ป่วยโรคเก๊าท์ไม่จำป็นต้องจำกัดอาหารประเภทสัตว์ปีก เครื่องในสัตว์ หรือยอดผัก เพราะอาหารประเภทดังกล่าวมีผลทำให้เกิดข้ออักเสบได้น้อย ยกเว้นต้องจำกัดอาหารเพื่อควบคุมความดันโลหิต หรือไขมันเป็นต้น นอกจากนี้ผู้ป่วยโรคเก๊าท์ควรจะต้องได้รับการประเมินการทำงานของไตและนิ่วของทางเดินปัสสาวะเสมอ </p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-75567207944038608772008-04-18T20:51:00.000-07:002008-04-18T20:56:09.946-07:00โรคเกาท์ (Gout)<span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;color:#000000;"><b> ลักษณะทั่วไป<br /> </b><br /> โรคเกาต์ เป็นโรคปวดข้อเรื้อรังชนิดหนึ่งที่พบได้ไม่น้อย พบในผู้ชายมากกว่า<br /> ผู้หญิงประมาณ 9-10 เท่า ส่วนมากจะพบในผู้ชายอายุมากกว่า 30 ปีขึ้นไป<br /> ส่วนผู้หญิงพบได้น้อย ถ้าพบมักจะเป็นหลังวัยหมดประจำเดือน เป็นโรคที่มีทาง<br /> รักษาให้หายได้ แต่ถ้าไม่ได้รับการรักษา อาจมีภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตราย<br /> ได้<br /> <br /> <b>สาเหตุ</b><br /> เกิดจากร่างกายมีกรดยูริก (uric acid) มากเกินไป กรดยูริก เป็นสารชนิดหนึ่ง<br /> ที่เป็นผลมาจากการเผาผลาญสารเพียวรีน (purine ซึ่งมีมากในเครื่องในสัตว์<br /> เนื้อสัตว์ ถั่วต่าง ๆ พืชผัก หน่ออ่อนหรือยอดอ่อน) และการสลายตัวของเซลล์ใน<br /> ร่างกาย จึงเป็นสิ่งที่พบได้เป็นปกติในเลือดของคนเรา และจะถูกขับออกไป<br /> ทางไต แต่ถ้าหากว่าร่างกายมีการสร้างกรดยูริก มากเกินไป หรือไตขับกรด<br /> ยูริกได้น้อยลง ก็จะทำให้มีกรดยูริกคั่งอยู่ในร่างกายมากผิดปกติ ซึ่งจะตกผลึก<br /> สะสมอยู่ตามข้อ ผิวหนัง ไตและอวัยวะอื่น ๆ ทำให้เกิดอาการไม่สบายต่าง ๆ<br /> ผู้ป่วยส่วนมากมีสาเหตุจากร่างกายสร้างกรดยูริกมากเกินไป เนื่องจากความ<br /> ผิดปกติทางกรรมพันธุ์ จึงมักพบมีพ่อแม่ญาติพี่น้องเป็นโรคนี้ด้วยส่วนน้อย<br /> อาจมีสาเหตุจากร่างกายมีการสลายตัวของเซลล์มากเกินไป เช่น โรคทาลัสซี<br /> เมีย, มะเร็งในเม็ดเลือดขาว , การใช้ยารักษามะเร็งหรือฉายรังสี เป็นต้น หรือ<br /> อาจเกิดจากไตขับกรดยูริกได้น้อยลงเช่น ภาวะไตวาย ตะกั่วเป็นพิษ , ผลจาก<br /> การใช้ยาไทอาไซด์ เป็นต้น<br /> <br /> <b>อาการ</b><br /> มีอาการปวดข้อรุนแรง ซึ่งเกิดขึ้นฉับพลันทันที ถ้าเป็นการปวดครั้งแรกมักจะ<br /> เป็นเพียงข้อเดียว ข้อที่พบมาก ได้แก่ นิ้วหัวแม่เท้า (ส่วนข้อเท้า ข้อเข่า ก็อาจ<br /> พบในผู้ป่วยบางราย) ข้อจะบวมและเจ็บมากจนเดินไม่ไหว ผิวหนังในบริเวณ<br /> นั้นจะตึง ร้อนและแดง และจะพบลักษณะจำเพาะ คือ ขณะที่อาการเริ่มทุเลา<br /> ผิวหนังในบริเวณที่ปวดนั้นจะลอกและคันผู้ป่วยมักเริ่มมีอาการปวดตอนกลาง<br /> คืน และมักจะเป็นหลังดื่มเหล้าหรือเบียร์ (ทำให้ไตขับกรดยูริกได้น้อยลง)<br /> หรือหลังกินเลี้ยง หรือกินอาหารมากผิดปกติ หรือเดินสะดุด บางครั้งอาจมี<br /> อาการขณะมีภาวะเครียดทางจิตใจ เป็นโรคติดเชื้อ หรือได้รับการผ่าตัดด้วย<br /> สาเหตุอื่น บางครั้งอาจมีไข้ หนาวสั่น ใจสั่น (ชีพจรเต้นเร็ว) อ่อนเพลีย เบื่อ<br /> อาหาร ในการปวดข้อครั้งแรก มักจะเป็นอยู่เพียงไม่กี่วัน (แม้จะไม่ได้รับการ<br /> รักษาก็จะค่อย ๆ หายไปได้เอง) ถ้าผู้ป่วยไม่ได้รับการรักษา ในระยะแรก ๆ<br /> อาจกำเริบทุก 1-2 ปี โดยเป็นที่ข้อเดิม แต่ต่อมาจะเป็นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เช่น ทุก<br /> 4-6 เดือน แล้วเป็นทุก 2-3 เดือน จนกระทั่งทุกเดือน หรือเดือนละหลายครั้ง<br /> และระยะการปวดจะนานวันขึ้นเรื่อย ๆ เช่น กลายเป็น 7-14 วัน จนกระทั่ง<br /> หลายสัปดาห์หรือปวดตลอดเวลา ส่วนข้อที่ปวดก็จะเพิ่มจากข้อเดียวเป็น 2-3<br /> ข้อ (เช่น ข้อมือ ข้อศอก ข้อเข่า ข้อเท้า นิ้วมือนิ้วเท้า) จนกระทั่งเป็นเกือบทุก<br /> ข้อ ในระยะหลัง เมื่อข้ออักเสบหลายข้อ ผู้ป่วยมักสังเกตว่ามีปุ่มก้อนขึ้นที่<br /> บริเวณที่เคยอักเสบบ่อย ๆ เช่นข้อนิ้วเท้า ข้อนิ้วมือ ข้อศอก ข้อเข่า รวมทั้งที่หู<br /> เรียกว่า ตุ่มโทฟัส (tophus/tophi) ซึ่งเป็นแหล่งสะสมของสารยูริก ปุ่มก้อนนี้<br /> จะโตขึ้นเรื่อย ๆ จนบางครั้งแตกออกมีสารขาว ๆ คล้ายช็อล์ก หรือยาสีฟันไหล<br /> ออกมา กลายเป็นแผลเรื้อรัง หายช้า ในที่สุดข้อต่าง ๆ จะค่อย ๆ พิการและใช้<br /> งานไม่ได้<br /> <br /> <b>สิ่งตรวจพบ</b><br /> ข้อที่ปวดมีลักษณะบวมแดงร้อน อาจมีไข้ร่วมด้วย บางคนอาจมีตตุ่มโทฟัส<br /> <br /> <b>อาการแทรกซ้อน</b><br /> ถ้าไม่ได้รับการรักษา อาจกลายเป็นโรคความดันโลหิตสูง , โรคหัวใจขาดเลือด,<br /> นิ่วในทางเดินปัสสาวะ (พบได้ประมาณ 25%), ภาวะไตวาย<br /> <br /> <b>การรักษา</b><br /> 1. ถ้ามีอาการชัดเจน ให้ ยาเม็ดคอลชิซีน (Colchicine) ขนาด 0.5 มิลลิกรัม<br /> ครั้งแรกให้ 1-2 เม็ดแล้วให้ ซ้ำอีกครั้งละ 1 เม็ดทุก 1 ชั่วโมงเป็นเวลา 8<br /> ชั่วโมง แล้วให้เป็น 1 เม็ดทุก 2 ชั่วโมง จนกว่าจะหายปวด แต่ถ้ามีอาการ<br /> คลื่นไส้ อาเจียน หรือท้องเดิน ซึ่งเกิดจากพิษของยาก็ให้หยุดยาเสีย โดยทั่วไป<br /> จะให้ได้ประมาณ 8-20 เม็ด และอาการปวดข้อจะหายใน 24-72 ชั่วโมง ถ้า<br /> มีอาการท้องเดินให้กินยาแก้ท้องเดิน ถ้าไม่มีคอลชิซีน อาจให้ยาต้านอักเสบ<br /> ที่ไม่ใช่สเตอรอยด์ เช่น อินโดเมทาซิน หรือ ไอบูโพรเฟน ครั้งแรกให้ 2 เม็ด<br /> แล้วให้ 1 เม็ดทุก 6 ชั่วโมง จนกว่าจะหาย แต่ไม่ควรให้นานกว่า 3 วัน และ<br /> ควรกินยาลดกรด ควบด้วยควรให้ผู้ป่วยนอนพัก ดื่มน้ำมาก ๆ ใช้น้ำร้อน<br /> ประคบข้อที่ปวด และลดอาหารที่มีกรดยูริกสูง เมื่ออาการทุเลาแล้ว ควรแนะ<br /> นำไปตรวจที่โรงพยาบาล ซึ่งมักจะให้การดูแลรักษาต่อไป ดังในข้อ 2<br /> 2.ในรายที่อาการไม่ดีขึ้นหรืออาการไม่ชัดเจนควรส่งโรงพยาบาล อาจต้องเจาะ<br /> เลือดหาระดับของกรดยูริกในเลือด (ค่าปกติเท่ากับ 3-7 มิลลิกรัมต่อเลือด 100<br /> มล.) และตรวจพิเศษอื่น ๆ ถ้าจำเป็นควรให้ยารักษาแบบเดียวกับข้อ 1 ถ้าไม่<br /> ได้ผลอาจให้สเตอรอยด์ ระหว่างที่ไม่มีอาการปวดข้อ ควรให้ คอลชิซีนวันละ<br /> 1-2 เม็ด กินเป็นประจำเพื่อป้องกันมิให้ข้ออักเสบกำเริบรุนแรง และให้ยาลด<br /> กรดยูริกในร่างกาย ซึ่งมีให้เลือกใช้อยู่ 2 ชนิด ได้แก่<br /> ก. ยาขับกรดยูริก เช่นยาเม็ดโพรเบเนซิด (Probenecid) 1-2 เม็ดต่อวัน ผู้ป่วย<br /> ที่กินยานี้ ควรดื่มน้ำมากๆ(ประมาณวันละ 3 ลิตร) เพื่อป้องกันมิให้เกิดนิ่วในไต<br /> เนื่องจากการตกตะกอนของกรดยูริก ยานี้ห้ามใช้ในผู้ป่วยที่มีนิ่วในไต หรือมี<br /> ภาวะไตวายนอกจากนี้ผู้ที่กินยานี้ ไม่ควรกินแอสไพริน เพราะจะทำให้ฤทธิ์ใน<br /> การขับกรดยูริกลดน้อยลง<br /> ข. ยาลดการสร้างกรดยูริก เช่น ยาเม็ดอัลโลพูรินอล (Allopurinol) ขนาดเม็ด<br /> ละ100 มิลลิกรัม วันละ 2-3 เม็ด ยานี้อาจทำให้เกิดการแพ้ยารุนแรงได้ (ถ้ากิน<br /> แล้วมีอาการคันตามตัว ควรหยุดยาทันที) และอาจทำให้ตับอักเสบได้ การให้<br /> ยาลดกรดยูริก จะเลือกใช้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่กับสภาพของผู้ป่วย ซึ่งจะให้ผู้<br /> ป่วยกินเป็นประจำทุกวันตลอดชีวิต จะช่วยให้สารยูริกที่สะสมตามข้อ และ<br /> อวัยวะต่าง ๆ ละลายหายไปได้ รวมทั้งตุ่มโทฟัสจะยุบหายไปในที่สุด ผู้ป่วยที่ใช้<br /> ยานี้ก็ไม่จำเป็นต้องงดอาหารประเภทเนื้อสัตว์ และเครื่องในสัตว์อย่างเคร่งครัด<br /> สามารถกินอาหารได้ทุกชนิด ในปริมาณที่พอเหมาะกับขนาดของยาที่ใช้ควร<br /> นัดผู้ป่วยไปตรวจเลือด ตรวจหาระดับกรดยูริกในเลือดเป็นระยะๆ<br /> <br /> <b>ข้อแนะนำ<br /> </b>1. โรคนี้มักเป็นเรื้อรัง ถ้าหากไม่ได้รับการรักษา มักมีโรคแทรกซ้อนที่ร้ายแรง<br /> ควรแนะนำให้ผู้ป่วยรับการรักษาอย่าได้ขาด ควรกินยาตามแพทย์สั่งไปตลอด<br /> ชีวิตและหมั่นตรวจเลือดเป็นระยะ ๆ<br /> 2. ในรายที่มีเพียงกรดยูริกในเลือดสูง โดยไม่มีอาการปวดข้อ หรืออาการอื่น ๆ<br /> ก็ไม่ต้องให้ยารักษา ยกเว้นถ้ามีระดับของกรดยูริกสูงเกิน 12 มิลลิกรัมต่อเลือด<br /> 100 มล. ก็ควรกินยาลดกรดยูริกเป็นประจำ<br /> 3. ข้อปฏิบัติตัวสำหรับผู้ป่วยโรคเกาต์<br /> 3.1 ควรดื่มน้ำมาก ๆ ทุกวัน (อย่างน้อยวันละ 3 ลิตร) เพื่อป้องกันมิให้เกิดนิ่วใน<br /> ไต<br /> 3.2 ถ้าอ้วน ควรลดน้ำหนักลงทีละน้อย อย่าลดฮวบฮาบ อาจทำให้มีการสลายตัว<br /> ของเซลล์รวดเร็วและมีการสร้างกรดยูริก ทำให้ข้ออักเสบกำเริบได้<br /> 3.3 ขณะที่มีอาการปวดข้อ ควรงดเหล้า เบียร์ และอาหารที่มีกรดยูริกสูง เช่น<br /> เครื่องในสัตว์ทุกชนิด กะปิ น้ำสกัดจากเนื้อ เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อกระต่าย กุ้ง หอย<br /> กุนเชียง ไส้กรอก เนื้อเป็ด เนื้อห่าน เนื้อไก่ เนื้อไก่งวง ปลาซาร์ดีน ไข่แมงดา<br /> ชะเอม กระถิน แตงกวา หน่อไม้ แอสปารากัส เห็ด ดอกกะหล่ำ ถั่วต่างๆ ถั่วงอก<br /> ยอดแค ดอกสะเดา สาหร่าย ยอดผักต่าง ๆ เป็นต้น (แต่ถ้าไม่มีอาการปวดข้อ<br /> และกินยาลดกรดยูริกอยู่เป็นประจำ ก็ไม่ต้องงดอาหารเหล่านี้อย่างเคร่งครัด)<br /> 3.4 ยาบางชนิดอาจมีผลต่อการรักษาโรคนี้ เช่น แอสไพริน หรือยาขับปัสสาวะ<br /> ไทอาไซด์ อาจทำให้ร่างกายขับกรดยูริกได้น้อยลง ดังนั้นจึงไม่ควรซื้อยากินเอง<br /> ควรปรึกษาแพทย์หรือเภสัชกรก่อนจะใช้ยา<br /> 4. ผู้ที่มีญาติพี่น้องเป็นโรคเกาต์ ควรตรวจเช็กเลือดเป็นระยะ<br /> <br /> <b>รายละเอียด</b><br /> ผู้ป่วยโรคเกาต์ ถ้ากินยาทุกวัน สามารถกินอาหารได้เช่นคนปกติ</span> <p> </p> <p> </p> <table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="480"> <tbody><tr> <td bg width="381" style="color:#0080ff;"><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;"> </span><b><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;color:#cae4ff;">อาหารสำหรับผู้ป่วยโรคเก๊าท์</span></b></td> <td bgcolor="#3399ff" width="47"> </td> <td bgcolor="#aad5ff" width="28"> </td> <td bgcolor="#e8fafd" width="14"> </td> </tr> </tbody></table> <blockquote align="JUSTIFY"> <p align="left"><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">โรคเก๊าท์เป็นโรคทางกรรมพันธุ์ เกิดจากความผิดปกติในการใช้สารพวก<br /> พิวรีน ทำให้เกิด<span style="color:#0000ff;">สารยูริคสูงในเลือด และจะสะสมในข้อโดยเฉพาะข้อเล็กๆ<br /> </span>เช่น ข้อนิ้วเท้า ข้อนิ้วมือ ทำให้เกิดอาการปวด บวม แดง ร้อน ในข้อ</span></p> </blockquote> <blockquote align="JUSTIFY"> <p align="left"><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">การใช้ยารักษาโรคเกาท์จะช่วยทำให้อาการของโรคดีขึ้นและช่วยขับกรด<br /> ยูริค ออกจากร่างกาย แต่การทานอาหารที่ถูกต้องจะช่วยบรรเทาให้อาการ<br /> ลดลง และไม่กำเริบบ่อย หลักในการจัดอาหารสำหรับผู้ป่วยโรคเก๊าท์ มี<br /> ดังนี้</span></p> </blockquote> <p> <span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;"> <span style="color:#800000;"><br /> </span></span> </p> <table bg border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="478" style="color:#00ffff;"> <tbody><tr> <td align="left" bg width="604" style="color:#00ffff;"> <p align="center"><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">ทานอาหารที่มีพิวรีนน้อยหรือไม่มีพิวรีน ได้แก่ <span style="color:#ff0000;">นม ไข่</span> ฯลฯ<br /> งดเว้นอาหารที่มีพิวรีนมาก เช่น <span style="color:#ff0000;">เครื่องในสัตว์ ปลาซาร์ดีน</span> ฯลฯ<br /> หลีกเลี่ยงอาหารที่มีพิวรีนปานกลาง เช่น <span style="color:#ff0000;">สัตว์ปีก</span> อาหารทะเล<br /> อาหารที่ปรุง<span style="color:#ff0000;">ไม่ควรใส่ผงชูรส</span> หลีกเลี่ยง<span style="color:#ff0000;"> อาหารทอด น้ำต้มเนื้อ<br /> เช่นก๊วยเตี๋ยวน้ำ </span></span></p> </td> </tr> </tbody></table> <table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" width="478"> <tbody><tr> <td border align="center" bg width="195" style="color:#00e8e8;"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small><b>อาหารพิวรีนมาก</b><br /> </small></small><span style="font-size:78%;">(50 – 150 มก./อาหาร 100 กรัม) </span></span></td> <td border align="center" bg width="208" style="color:#00e8e8;"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small> <b>อาหารพิวรีนปานกลาง </b><br /> </small> </small><span style="font-size:78%;">(มากกว่า 15 มก./อาหาร 100 กรัม)</span></span></td> <td border align="center" bg width="179" style="color:#00e8e8;"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small> <b>อาหารพิวรีนน้อย</b><br /> </small> </small><span style="font-size:78%;">(0 – 15 มก./อาหาร 100 กรัม)</span></span></td> </tr> <tr> <td border align="center" bg width="195" style="color:#00ffff;"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small>ตับอ่อน <br /> ตับ </small><br /> <small> ไต<br /> มันสมอง</small><br /> <small> ปลาแอนโชวี่</small> <br /> <small> ปลาซาร์ดีน<br /> น้ำต้มเนื้อ </small></small></span></td> <td border align="center" bg width="208" style="color:#00ffff;"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small> น้ำเกรวี่หรือซุบไก่ เนื้อสัตว์<br /> </small> <br /> <small> ปลา </small><br /> <small> อาหารทะเล <br /> </small><br /> <small>หน่อไม้ฝรั่ง</small> <br /> <small> ผักโขม<br /> ดอกกระหล่ำ</small> </small></span></td> <td border align="center" bg width="179" style="color:#00ffff;"> <p align="center"><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small><small> ข้าวไม่ขัดขาว<br /> </small> <small>น้ำตาลและขนมหวาน<br /> </small> </small></span></p></td> </tr> </tbody></table> <p><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small>ในคนที่อ้วนควรลดน้ำหนักโดยทานอาหารให้มีพลังงานต่ำประมาณวันละ<small> </small>1,200 – 1,500 แคลอรี<br /> <br /> ควรจำกัดอาหารที่มีไขมันสูงเพราะอาจกระตุ้นให้อาการกำเริบได้ ควรงดเครื่องดื่มพวกโกโก ช็อคโกแลต<br /> ควรทานนมพร่องมันเนย<br /> <br /> </small> </span><small><span style="font-family:MS Sans Serif;">งดการดื่มสุราส่วนกาแฟอาจทานได้บ้างพอประมาณ<br /> <br /> </span></small><span style="font-family:MS Sans Serif;"><small>ควรทานผักใบเขียวที่มีธาตุเหล็กสูง เพื่อทดแทนธาตุเหล็กที่ขาดเนื่องจากการงดทานเนื้อสัตว์<br /> <br /> </small></span><span style="font-family:CordiaUPC;"> โดย <span style="color:#0000ff;">พญ.รุ่งทิพย์ วรรณวิมลสุข</span> แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว </span> <span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;"><br /> <br /> </span> </p> <b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">American College of Rheumatology,<br /> NZ Arthritis Foundation<br /> WHAT IS GOUT?</span></p> </b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Known as "the disease of kings and the king of diseases," gout has been studied by physicians and has caused suffering in countless humans at least since the days of Hippocrates. Formerly a leading cause of painful and disabling chronic arthritis, gout has been all but conquered by advances in research. Unfortunately, many people with gout continue to suffer because knowledge of effective treatments has been slow to spread to patients and their physicians.</span></p> <b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">CAUSE</span></p> </b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Gout is caused by an excess of uric acid in the body. This excess can be caused by an increase in production by the body, by under-elimination of uric acid by the kidneys or by increased intake of foods containing purines which are metabolized to uric acid in the body. Certain meats, seafood, dried peas and beans are particularly high in purines. Alcoholic beverages may also significantly increase uric acid levels and precipitate gout attacks.</span></p> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">With time, elevated levels of uric acid in the blood may lead to deposits around joints. Eventually, the uric acid may form needle-like crystals in joints, leading to acute gout attacks. Uric acid may also collect under the skin as tophi or in the urinary tract as kidney stones.</span></p> <b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">DIAGNOSIS</span></p> </b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Since several other kinds of arthritis can mimic a gout attack, and since treatment is specific to gout, proper diagnosis is essential. The definitive diagnosis of gout is dependent on finding uric acid crystals in the joint fluid during an acute attack. However, uric acid levels in the blood alone are often misleading and may be transiently normal or even low. Additionally, uric acid levels are often elevated in individuals without gout.</span></p> <b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">TREATMENT</span></p> </b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Since the 1800s, colchicine has been the standard treatment for acute gout. While colchicine is very effective, it often causes nausea, vomiting and diarrhea. These side effects are uncommon when this drug is given intravenously. Because of the unpleasant side effects of colchicine, non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) have become the treatment of choice for most acute attacks of gout. The NSAID that is most widely used to treat acute gout is indomethacin. NSAIDs may also have significant toxicity, but if used for the short-term, are generally well tolerated. Aspirin and aspirin-containing products should be avoided during acute attacks.</span></p> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Therapy directed at normalizing uric acid levels in the blood should be considered for patients who have had multiple gout attacks or have developed tophi or kidney stones. Several drugs that help the kidneys eliminate uric acid are available, such as probenecid, and a drug that blocks production of uric acid by the body, such as alopurinol. The choice between these two types of drugs depends on the amount of uric acid in the urine. With correct treatment, gout should be well controlled in almost all cases.</span></p> <p><b><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;color:#305fad;">Treatment of Gout<br /> </span></b><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">The first step wherever possible must be to correct those factors mentioned above which give rise to high uric acid levels. Purines are substances found in food, which, when broken down produce a lot of uric acid. Therefore the following foods which are high in Purines should be restricted or avoided:</span> </p><ul><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Offal foods such as liver, kidneys, tripe, sweetbreads and tongue.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Excessive amounts of red meat.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Shellfish, fish roe and scallops.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Peas. lentils and beans.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Alcohol intake should be reduced. Two glasses of beer a day or less is sensible. On special occasions vou can drink more.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Weight loss may be very important.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Medication for high blood pressure may need to be altered.</span></li></ul> <p><b><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Treating the Acute Attack</span></b> </p><p><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">One or other of the anti-inflammatory drugs (NSAIDSs) can be very effective but to gain the best results the dose should be adequate and the drug taken as soon as possible at the first sign of an attack. Hence medical advice must be sought early. With effective treatment the attack may be controlled within 12-24 hours and treatment need not be continued after a few days. Rest and elevation of the part involved and a fluid intake increased by an extra 4 or 5 glasses of water a day. are also important. Drugs used for the acute attack have no effect on reducing uric acid levels.</span> </p><p><b><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">How to Lower Uric Acid (Hyperuricaemia)</span></b> </p><p><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">If in spite of all the measures above the uric acid remains high and attacks continue or become more frequent, other drugs can be used which directly lower the blood uric acid. However, it must be understood that these drugs have no effect on the actual attacks of acute gout and they must be taken on a continuous and long term basis. The dose must be adjusted by repeated checks on the blood uric acid before a permanent maintenance dost can be decided on. Once the uric acid is down within normal limits, the patient should remain free from gout provided the drug is continued. Some drugs work by increasing elimination via the kidneys and others by blocking uric acid formation.</span> </p><p><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">It is also very important for patients beginning such drugs to realise that for the first few months of treatment, gouty attacks can become more severe and frequent. This is usually controlled by taking one or two tablets a day of an additional drug for at least several months and if any acute attacks do appear they must be treated in the usual way and the long term medicines continued.</span></p> <b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">THE RHEUMATOLOGIST’S ROLE IN THE TREATMENT OF GOUT</span></p> </b> <p><span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:-1;">Historically, gout has been a major cause of destructive and disabling arthritis. Today, it represents a victory for medical investigation. Through the research of rheumatologists, gout is one of the success stories for modern medicine. As experts in treating gout, rheumatologists serve as educators of patients with gout and their physicians.</span></p> <p><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;color:#305fad;"><b><span style="background-color: rgb(255, 255, 0);">You Can Help Yourself Get Rid of the Pain<br /> </span></b></span><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Here are a few tips to help you:</span> </p><ul><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Your doctor will give you pills to take.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Take them every day.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">If you think the pills make you feel worse talk to the doctor about changing the tablets but DONT STOP TAKING THEM.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Try to keep your weight down.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Ask your doctor or health worker to give you good advice about diets that will help you do this.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Some foods will make your Gout much more painful. Try to cut down or avoid:</span> <ul><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Red meats which come from cows or sheep and include steak, chops, corned beef and larger pieces of meat usually roasted in the oven.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Brains, kidneys, liver & heart (offal).</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Shelifish such as pauas, pipis, mussels, oysters and sea eggs.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Peas and beans.</span> </li><li><span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">Alcohol. especially beer and wine.</span></li></ul> </li></ul> <span style="font-family:MS Sans Serif;font-size:85%;">The pain caused by Gout will go away. If you are careful you can avoid having more bad attacks of Gout<br /><br /><br /></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-66188644450395112742008-04-18T20:42:00.000-07:002008-04-18T20:51:31.381-07:00โรคเกาท์ (Gout)<span style="font-family: arial;">โรคเก๊าท์ (Gout)</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">เก๊าท์เป็นสาเหตุที่พบเป็นอันดับหนึ่งของโรคข้ออักเสบ (inflammatory arthritis diseases) มีอุบัติการณ์ประมาณ 5 ใน 1000 ของประชากรที่มีอายุมากกว่า 15 ปี นับเป็นโรคข้ออักเสบเพียงชนิดเดียวที่มียารักษาจำเพาะรักษาง่ายและได้ผลดี แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าผู้ป่วยโรคเก๊าท์ในประเทศไทยส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับการดูแลรักษา่ถูกต้อง กลายเป็นโรคข้ออักเสบเรื้อรังที่มีภาวะทุพลภาพและมีไตพิการแทรกซ้อนมากกว่าร้อยละ 50</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">คำจำกัดความ</span><br /><span style="font-family: arial;">โรคเก๊าท์ เป็นโรคข้ออักเสบที่เกิดจากการสะสมของผลึกของกรดยูริก (monosodium urate) ในข้อและเนื้อเยื่อต่างๆของร่างกาย เป็นผลสืบเนื่องจากการมีระดับกรดยูริกในเลือดสูง (hyperuricemia) อยู่เป็นเวลานานนับสิบปี</span><br /><span style="font-family: arial;">Hyperuricemia หมายถึงภาวะที่มีระดับกรดยูริกในเลือดสูงกว่าค่าปกติ (ผู้ชาย > 7 mg%. ผู้หญิง > 6 mg%) การตรวจพบระดับกรดยูริกในเลือดสูงอย่างเดียวโดยไม่มีอาการ (asymptomatic hyperuricemia) ไม่ควรวินิจฉัยว่าเป็นโรคเก๊าท์ จะเรียกว่าเป็นโรคเก๊าท์ก็ต่อเมื่อมีอาการข้ออักเสบที่เกิดจากตกผลึกของกรดยูริกภายในขแล้วเท่านั้น จากการติดตามในระยะยาวพบว่าเพียงร้อยละ 30 ของผู้ที่ตรวจพบว่ามีระดับกรดยูริกในเลือดสูงจะเกิดมีข้ออักเสบจากโรคเก๊าท์ในอนาคต ที่เหลืออีกร้อยละ 70 ไม่มีอาการใดๆตลอดชีวิต สรุปได้ว่าส่วนใหญ่ของผู้ที่บังเอิญตรวจพบว่ามีระดับกรดยูริกในเลือดสูงไม่เป็นโรคเก๊าท</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">ปัจจัยเสี่ยง</span><br /><span style="font-family: arial;">ปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคเก๊าท์ ได้แก่</span><br /><span style="font-family: arial;">1. พันธุกรรม ถ้าตรวจพบว่ามีระดับกรดยูริกในเลือดสูงร่วมกับมีประวัติครอบครัวเป็นโรคเก๊าท์จะเสี่ยงการเกิดโรคเก๊าท์ในอนาคต</span><br /><span style="font-family: arial;">2. เพศ มากกว่าร้อยละ 90 ของผู้ป่วยโรคเก๊าท์เป็นผู้ป่วยชายที่อายุมากกว่า 35 ปีขึ้นไป ในเพศหญิงจะเสี่ยงต่อการเป็นโรคเก๊าท์น้อยมากยกเว้นวัยหลังหมดประจำเดือน เนื่องจากฮอร์โมนเอสโตรเจนมีผลต่อระดับกรดยูริกในเลือด</span><br /><span style="font-family: arial;">3. ระดับกรดยูริกในเลือด ผู้ที่ตรวจพบว่ามีระดับกรดยูริกในเลือดสูง > 9 mg% จะเสี่ยงต่อการเกิดโรคเก๊าท์มากกว่าผู้ที่มีระดับกรดยูริกในเลือดสูงเล็กน้อย</span><br /><span style="font-family: arial;">อาหารประชากรส่วนใหญ่เข้าใจว่าการกินอาหารทีมีระดับกรดยูริกสูง เช่น สัตว์ปีกหรือเครื่องในสัตว์จะทำให้เป็นโรคเก๊าท์ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง การกินอาหารที่มี purine สูง ไม่ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคเก๊าท์ในคนปกติ แต่อาจกระตุ้นให้ข้ออักเสบกำเริบขึ้นได้ในคนที่มีปัจจัยเสี่ยงต่อการเป็นโรคเก๊าท์อยู่<br /> การมีระดับกรดยูริกในเลือดสูงมากๆเป็นผลจากความผิดปกติของ uric acid metabolism ที่เกิดขึ้นเองในร่างกาย (endogenous source) มากกว่าที่จะเกิดจากการได้รับกรดยูริกจากอาหารที่มี purine สูง (exogenous source) ผลจากการกินอาหารที่มี purine สูงจะทำให้ระดับกรดยูริกในเลือดสูงขึ้นจากเดิมได้ไม่เกิน 1-2 mg %</span><br /><br /><br /><span style="font-family: arial;">ลักษณะทางคลินิก</span><br /><span style="font-family: arial;">ผลจากการมีระดับกรดยูริกในเลือดสูง ก่อให้เกิดอาการทางคลินิกที่สำคัญคือ ข้ออักเสบ (gouty arthritis) เกิดก้อน tophi ใต้ผิวหนัง และเกิดเป็นโรคไตที่เกิดจากเก๊าท์ (gouty nephropathy)</span><br /><span style="font-family: arial;">1. ข้ออักเสบจากโรคเก๊าท์ (gouty arthritis) ก่อนที่จะมีการรักษาที่ถูกต้อง อาจแบ่งการดำเนินโรคเป็น 4 ขั้นตอน ได้แก่ (1) asymptomatic hyperuricemia, (2) acute gouty attack, (3) intercritical period,และ (4) chronic tophaceous gout</span><br /><span style="font-family: arial;">1.1 Asymptomatic hyperuricemia ส่วนใหญ่เป็นการวินิจฉัยย้อนหลัง เนื่องจากผู้ป่วยยังไม่มีอาการเพียงแต่ตรวจพบระดับกรดยูริกในเลือดสูงอย่างเดียว</span><br /><span style="font-family: arial;">การวินิจฉัยแยกโรค : ต้องวินิจฉัยแยกจากภาวะ secondary hyperuricemia คือมีระดับกรดยูริกในเลือดสูงเนื่องจากโรคบางชนิดที่ทำให้ระดับกรดยูริกในเลือดสูง เช่น โรคสะเก็ดเงิน, myeloproliferative disorder หรือได้รับยาบางชนิด เช่น ยาขับปัสสาวะชนิด thiazide หรือ ยารักษาวัณโรค เป็นต้น</span><br /><span style="font-family: arial;">Acute gouty attack ลักษณะเด่นคือผู้ป่วยจะมาด้วย acute monoarthritis ที่มี abrupness of onset เกิดข้ออักเสบอย่างเฉียบพลันขึ้นมาทันทีโดยก่อนหน้านี้สบายดีมาตลอด มักเกิดตอนเช้าหลังตื่นนอน ส่วนใหญ่เป็นที่ข้อเท้าหรือนิ้วหัวแม่เท้า แต่จะเป็นที่ข้ออื่น ๆ ก็ได้ อาการปวดจะทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาเป็นชั่วโมงกระทั่งขยับหรือเดินไม่ได้ สร้างความทุกข์ทรมานแก่ผู้ป่วยมากกระทั่งต้องมาพบแพทย์ตั้งแต่วันแรก บางครั้งอาจมีไข้ร่วมด้วย</span><br /><span style="font-family: arial;">ปัจจัยกระตุ้นที่ทำให้เกิดข้ออักเสบกำเริบ ได้แก่ (1) ได้รับบาดเจ็บที่ข้อซึ่งไม่จำเป็นต้องรุนแรง (2) เครียดจากการเจ็บป่วยหรือหลังผ่าตัด (3) กินอาการที่มี purine สูงเช่นสัตว์ปีกหรือยอดผัก (4) การดื่มสุรา (5) ได้รับยาบางชนิด (เช่น thiazide diuretic, aspirin, anti-TB drug แม้กระทั่ง allopurinol)</span><br /><span style="font-family: arial;">หลังจากเกิดข้ออักเสบเฉียบพลันแล้ว แม้ไม่ได้รับการรักษาข้อที่อักเสบจะค่อยๆดีขึ้นหายได้เองในระยะเวลา 1 สัปดาห์ แต่ถ้าได้รับการรักษาด้วยยาต้านอักเสบข้ออักเสบจะหายเร็วขึ้น</span><br /><span style="font-family: arial;">ผู้ป่วยบางรายเกิดข้ออักเสบขึ้นเพียงครั้งเดียวและไม่เป็นอีกเลยตลอดชีวิต แต่ส่วนใหญ่มักเกิดซ้ำภายใน 1 ปีและเป็นๆหายๆ การอักเสบครั้งหลัง ๆจะรุนแรงมากขึ้น หายช้าลง และอาจเกิดขึ้นพร้อมกันทีเดียวหลายข้อ (acute polyarthritis)</span><br /><span style="font-family: arial;">การวินิจฉัยแยกโรค</span><br /><span style="font-family: arial;">ระยะที่เป็น aucte monoarthritis ต้องวินิจฉัยแยกจาก</span><br /><span style="font-family: arial;">1. Septic arthritis เป็น acute monoarthritis เหมือนกัน แต่มักเกิดกับข้อใหญ่ ๆ เช่น ข้อเข่า ข้อสะโพก ไม่ค่อยเป็นที่ข้อเล็กๆตามนิ้วมือนิ้วเท้า ข้ออักเสบแม้จะเป็นเฉียบพลันแต่ไม่ถึงกับเป็นขึ้นมาทันทีทันใดเหมือนโรคเก๊าท์ การอักเสบจะค่อยทวีความรุนแรงขึ้นในเวลาเป็นวันๆ ร่วมกับมีไข้สูง หนาวสั่น ผู้ป่วยมักมาพบแพทย์ภายในสัปดาห์แรก ช้ากว่าโรคเก๊าท์</span><br /><span style="font-family: arial;">2. Pseudogout อาการเหมือนข้ออักเสบจากโรคเก๊าท์ทุกอย่าง พบในผู้หญิงได้บ่อยกว่า ต้อวินิจฉัยแยกกันจากการตรวจดูผลึกในน้ำไขข้อพบเป็นผลึกของ calcium pyrophosphate แทนที่จะเป็น uric acid</span><br /><span style="font-family: arial;">3. Traumatic arthritis แยกจากกันจากประวัติที่ได้รับบาดเจ็บรุนแรงก่อนหน้าที่จะเกิดข้อบวม ผลการเจาะข้อมักได้เลือด</span><br /><span style="font-family: arial;">1.2 Intercritical period เป็นระยะที่ข้ออักเสบหายสนิท ระยะนี้ผู้ป่วยจะสบายดีทุกอย่างราวกับว่าไม่เคยมีปวดข้อรุนแรงมาก่อน ซึ่งอาจนานเป็นปีในระยะแรก หรือไม่เคยมีอาการอีกเลยตลอดชีวิตหากได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง แต่ถ้าไม่ได้รับการรักษาปล่อยให้ข้ออักเสบเป็นซ้ำบ่อยๆระยะนี้จะสั้นลงเรื่อย ๆ และในที่สุดจะไม่มีระยะที่ข้ออักเสบหายสนิทอีก</span><br /><span style="font-family: arial;">1.3 Chronic tophacous gout เป็นระยะที่กลายเป็นโรคข้ออักเสบเรื้อรังหลายๆข้อ ไม่เคยหายขาด ข้ออักเสบกำเริบรุนแรงขึ้นมากบ้างน้อยบ้างสลับกันไป มีการทำลายของกระดูกข้อต่อเพิ่มมากขึ้น มีก้อน tophi (จากการสะสมของผลึกกรดยูริกใต้ผิวหนัง) เกิดขึ้นบริเวณข้อศอก เท้าแขน ตาตุ่ม นิ้วมือและนิ้วเท้า ถ้าก้อนนี้แตกออกจะเห็นของเหลวขาวข้นคล้ายชอล์กหรือยาสีฟันไหลออกจากก้อน เป็นระยะสุดท้ายของโรคเก๊าท์ที่มักจะตรวจพบภาวะไตพิการร่วมด้วย</span><br /><span style="font-family: arial;">การวินิจฉัยแยกโรค ระยะนี้ต้องวินิจฉัยแยกจากโรคข้ออักเสบรูมาตอยด์ เพราะอาจมี hand defomity เลี่ยนแบบโรคข้ออักเสบรูมาตอยด์ได้ทุกอย่าง ถ้าตรวจพบก้อนใต้ผิวหนังต้องวินิจฉัยแยกจาก rheumatoid nodule</span><br /><span style="font-family: arial;">2. โรคไตที่เกิดจากเก๊าท์ (gouty nephropathy) มีอยู่ด้วยกัน 2 ลักษณะคือ</span><br /><span style="font-family: arial;">2.1 นิ่วทางเดินปัสสาวะ (uric acid nephropathy) พบประมาณร้อยละ 10-25 ของผู้ป่วยโรคเก๊าท์ ผู้ป่วยร้อยละ 40 เกิดอาการของนิ่วไตก่อนที่จะเกิดข้ออักเสบ อุบัติการของการเกิดนิ่วไตจะสูงขึ้นตามระดับกรดยูริกในเลือด ถ้ามีระดับกรดยูริกในเลือดมากกว่า 13 mg% จะมีโอกาสเกิดนิ่วไตได้สูงถึงร้อยละ 50 ผู้ป่วยมักมาด้วยอาการที่เกิดจากการติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะ การวินิจฉัยอาจต้องอาศัยการส่งตรวจอุลตราซาวด์เนื่องจากนิ่วจากผลึกกรดยูริกไม่สามารถเห็นได้จากภาพถ่ายรังสีปกติ อย่างไรก็ตามพบว่าผู้ป่วยโรคเก๊าท์จะเสี่ยงต่อการเกิดนิ่วจากผลึกแคลเซี่ยมมากกว่าคนด้วยซึ่งนิ่วชนิดนี้มองเห็นได้จากภาพถ่ายรังสีปกติ</span><br /><span style="font-family: arial;">2.2 Interstitial nephropathy (urate nephropathy) เกิดจากการสะสมของเกลือยูเรตในชั้น interstitial ของเนื้อไต พยาธิสภาพดังกล่าวไม่ส่งผลเสียต่อการทำงานของไตมากนัก</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">การวินิจฉัย</span><br /><span style="font-family: arial;">1. ต้องเจาะตรวจน้ำไขข้อ: จะวินิจฉัยว่าข้ออักเสบนั้นเกิดจากโรคเก๊าท์ได้แน่นอนก็ต่อเมื่อ ตรวจน้ำไขข้อพบผลึกรูปเข็มภายใน PMN หรือตรวจพบผลึกรูปเข็มจากสารสีขาวที่ดูดได้จากก้อน tophi</span><br /><span style="font-family: arial;">2. กรณีที่เจาะตรวจน้ำไขข้อไม่ได้ เช่น ข้ออักเสบเกิดขึ้นกับข้อเล็กๆที่นิ้วเท้าหรือหลังเท้า อาจวินิจฉัยได้จากผลการตอบสนองดีต่อการรักษาด้วย colchicine</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">ข้อควรระวังในการวินิจฉัยโรคเก๊าท์:</span><br /><span style="font-family: arial;">1. ห้ามวินิจฉัยว่าผู้ป่วยเป็นโรคเก๊าท์จากการตรวจพบว่ามีระดับกรดยูริกในเลือดสูงแต่เพียงย่างเดียว</span><br /><span style="font-family: arial;">2. ยังไม่ควรวินิจฉัยว่าเป็นโรคเก๊าท์ในกรณีที่ให้การรักษาด้วย NSIADs แล้วดีขึ้น เพราะ NSAIDs เป็นยาต้านอักเสบที่ไม่มีความจำเพาะ ข้ออักเสบเฉียบพลันที่มีลักษณะทางคลินิกคล้ายเก๊าท์ เช่น pseudogout หรือ apatite induced arthritis จะตอบสนองดีต่อการรักษาด้วย NSAIDs ได้เช่นกัน</span><br /><br /><br /><span style="font-family: arial;">โรคที่มักพบร่วมกับโรคเก๊าท์ (associated diseases)</span><br /><span style="font-family: arial;">1. โรคความดันโลหิตสูง</span><br /><span style="font-family: arial;">2. ภาวะไขมันในเลือดสูง (hypertriglyceridemia)</span><br /><span style="font-family: arial;">3. เบาหวาน</span><br /><span style="font-family: arial;">4. ภาวะแทรกซ้อนเนื่องจาก premature artherosclerosis เช่น กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดตายเฉียบพลัน หลอดเลือดสมองอุดตัน</span><br /><span style="font-family: arial;">ทั้งหมดนี้เป็นโรคที่พบร่วมกัน แต่ไม่ได้สัมพันธ์กันในแง่พยาธิกำเนิด</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">การรักษา</span><br /><span style="font-family: arial;">หลักการรักษาโรคเก๊าท์ประกอบด้วย</span><br /><span style="font-family: arial;">1. การรักษาข้ออักเสบเฉียบพลัน</span><br /><span style="font-family: arial;">2. การป้องกันไม่ให้เกิดข้ออักเสบกำเริบ</span><br /><span style="font-family: arial;">3. การลดระดับยูริกในเลือด</span><br /><span style="font-family: arial;">4. หลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้นที่ทำให้ข้ออักเสบกำเริบ</span><br /><span style="font-family: arial;">5. การรักษาอื่นๆนอกเหนือจากการใช้ยาลดกรดยูริกในเลือด</span><br /><span style="font-family: arial;">6. การรักษาโรคที่พบร่วมด้วย</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">1. การรักษาข้ออักเสบเฉียบพลันจากโรคเก๊าท์: รักษาด้วย colchicine หรือ NSAIDs</span><br /><span style="font-family: arial;">1.1 colchicine เป็นยาที่ specific สำหรับการรักษาข้ออักเสบจากเก๊าท์ ได้ผลดี อาการข้างเคียงไม่รุนแรง เหมาะสำหรับผู้ป่วยที่เริ่มปวดข้อมาไม่เกิน 6-12 ชั่วโมง ให้กิน 1 เม็ด (0.6 มก.) 3 เวลาหลังอาหารในวันแรก ถ้าอาการดีขึ้นให้ลดขนาดลงเหลือ 1 เม็ด 2 เวลากระทั่งหายสนิทจึงหยุดยา โดยทั่วไปมักกินยาไม่เกิน 1 สัปดาห์ อาการข้างเคียงที่พบบ่อยคือท้องเดินโดยเฉพาะในวันแรกๆที่กินในขนาดสูง อาการจะหายได้ถ้าลดขนาดยาลงหรือหยุดยา</span><br /><span style="font-family: arial;">1.2 NSAID เป็นยาที่ไม่ specific ระงับการอักเสบในโรคเก๊าท์ได้ดีมาก เหมาะสำหรับผู้ป่วยที่มีอาการมานานกว่า 1-2 วัน ในวันแรกๆให้กินในขนาดสูง ลดขนาดยาลงถ้าอาการดีขึ้น และหยุดยาเมื่อหายสนิท โดยทั่วไปผู้ป่วยจะหายได้ภายใน 1 สัปดาห์ ก่อนใช้ NSAIDs ในผู้ป่วยโรคเก๊าท์ต้องแน่ใจว่าผู้ป่วยไม่มีภาวะไตพิการร่วมด้วย เพราะการใช้ NSAID ในขนาดสูงอาจทำให้ไตวายเฉียบพลันได้</span><br /><span style="font-family: arial;">2. การป้องกันไม่ให้ข้ออักเสบกำเริบ ผู้ป่วยที่มีข้ออักเสบเป็น ๆ หาย ๆเกือบทุกเดือน ควรป้องกันโดยให้กิน colchicine วันละ 1 เม็ดหรือไม่เกิน 2 เม็ดต่อวันต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลานาน แต่สำหรับผู้ที่เป็นปีละ 1-2 ครั้งอาจไม่จำเป็นต้องกินยาป้องกัน</span><br /><span style="font-family: arial;">3. การลดระดับกรดยูริกในเลือด: ไม่ควรเริ่มยาขณะที่ยังมีข้ออักเสบเพราะจะทำให้การอักเสบรุนแรงขึ้นและหายช้าลงต้องรอใหข้ออักเสบหายสนิทก่อนจึงพิจารณาเริ่มยา ควรเริ่มยาในขนาดต่ำแล้วค่อยปรับยาขึ้นเป็นระยะ ๆ ตามระดับกรดยูริกในเลือดจนกว่าจะได้ระดับที่ต้องการคือ ~ 5.5 mg% ยาที่ใช้มีอยู่ 2 กลุ่ม คือ</span><br /><span style="font-family: arial;">3.1 ยาที่เร่งการขับกรดยูริกออกทางปัสสาวะ (uricosuric drugs) ได้แก่ probenecid และ benzbromarone ห้ามใช้ในผู้ป่วยที่มีนิ่วไต มีภาวะไตวาย หรือมีการขับกรดยูริกออกทางไตมากอยู่แล้ว (hyperexcretor)</span><br /><span style="font-family: arial;">3.2 ยาที่ช่วยยับยั้งการสร้างกรดยูริกในเลือด (xanthine oxidase inhibitor) ได้แก่ allopurinol</span><br /><span style="font-family: arial;">4. หลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้นที่ทำให้ข้ออักเสบกำเริบ งดเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ ระวังเรื่องการใช้ยาบางชนิด ระหว่างที่กำลังปรับยาเพื่อควบคุมระดับกรดยูริกในเลือดแนะนำให้ผู้ป่วยควบคุมอาหารที่มี purine สูงชั่วคราวก่อน แต่ถ้าควบคุมระดับกรดยูริกในเลือดได้ดีแล้วให้กินอาหารตามปกติได้</span><br /><span style="font-family: arial;">5. การรักษาอื่น ๆ แนะนำให้ผู้ป่วยดื่มน้ำมาก ๆ ประมาณ 3000 ซีซี ต่อวัน ออกกำลังกายสม่ำเสมอ งดสุรา ถ้าอ้วนให้ควบคุมอาหารและลดน้ำหนัก อาจให้กิน sodium bicarbonate เพื่อปรับให้ปัสสาวะเป็นด่าง (pH ~ 7) เพื่อลดการตกตะกอนของเกลือกยูเรตในเนื้อไต วิธีการนี้เหมาะในการรักษาผู้ป่วยที่ตรวจพบว่ามีกรดยูริกในเลือดสูงที่ไม่มีอาการ (asymptomatic primary hyperuricemia)</span><br /><span style="font-family: arial;">6. ให้การรักษาโรคที่พบร่วมด้วย เช่น ความดันโลหิตสูง ไขมันในเลือดสูง เบาหวาน นิ่วไต การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ ไตพิการหรือไตวาย ต้องให้ความสำคัญกับโรคเหล่านี้และให้การรักษาควบคู่ไปกับการรักษาโรคเก๊าท์ เนื่องจากเป็นสาเหตุการตายที่สำคัญที่สุดในผู้ป่วยโรคเก๊าท์</span><br /><br /><span style="font-family: arial;">หนังสือและเอกสารอ่านเพิ่มเติม</span><br /><span style="font-family: arial;">1. ศิรภพ สุวรรณโรจน์, รัตนวดี ณ นคร. การรักษาโรคเก๊าท์ในเวชปฏิบัติ. ศรีนครินทร์เวชสาร; 2541; 13:</span><br /><span style="font-family: arial;">2. ตำราโรคข้อ 2548 : สมาคมรูมาติสซั่มแห่งประเทศไทย</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-79774432734961282392008-04-18T20:35:00.000-07:002008-04-18T20:42:41.725-07:00โรคเกาท์ (Gout)<span class="h1">โรคเกาท์</span><br /><br /><p><span style="font-size:100%;"><strong>ลักษณะทั่วไป</strong></span></p> <p>โรคเกาท์เป็นโรคปวดข้อเรื้อรังชนิดหนึ่งที่พบได้ไม่น้อย พบในผู้ชายมากกว่าผู้หญิงประมาณ 9-10 เท่า ส่วนมากจะพบในผู้ชายอายุมากกว่า 30 ปีขึ้นไป ส่วนผู้หญิงพบได้น้อย ถ้าพบมักจะเป็นหลังวัยหมดประจำเดือน เป็นโรคที่มีทางรักษาให้หายได้ แต่ถ้าไม่ได้รับการรักษา อาจมีภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตรายได้</p> <p><span style="font-size:100%;"><strong>สาเหตุ</strong></span></p> <p>เกิดจากร่างกายมีกรดยูริก (uric acid) มากเกินไป กรดยูริก เป็นสารชนิดหนึ่งที่เป็นผลมาจากการเผาผลาญสารเพียวรีน (purine ซึ่งมีมากในเครื่องในสัตว์ เนื้อสัตว์ ถั่วต่างๆ พืชผัก หน่ออ่อนหรือยอดอ่อน) และการสลายตัวของเซลล์ในร่างกาย จึงเป็นสิ่งที่พบได้เป็นปกติในเลือดของคนเรา และจะถูกขับออกไปทางไต แต่ถ้าหากว่าร่างกายมีการสร้างกรดยูริก มากเกินไป หรือไตขับกรดยูริกได้น้อยลงก็จะทำให้มีกรดยูริกคั่งอยู่ในร่างกายมากผิดปกติ ซึ่งจะตกผลึกสะสมอยู่ตามข้อ ผิวหนัง ไตและอวัยวะอื่น ๆ ทำให้เกิดอาการไม่สบายต่าง ๆ ผู้ป่วยส่วนมากมีสาเหตุจากร่างกายสร้างกรดยูริกมากเกินไป เนื่องจากความผิดปกติทางกรรมพันธุ์ จึงมักพบมีพ่อแม่ญาติพี่น้องเป็นโรคนี้ด้วยส่วนน้อยอาจมีสาเหตุจากร่างกายมีการสลายตัวของเซลล์มากเกินไป เช่น โรคทาลัสซีเมีย, มะเร็งในเม็ดเลือดขาว , การใช้ยารักษามะเร็งหรือฉายรังสี เป็นต้น หรือ อาจเกิดจากไตขับกรดยูริกได้น้อยลงเช่น ภาวะไตวาย ตะกั่วเป็นพิษ , ผลจากการใช้ยาไทอาไซด์ เป็นต้น</p> <p><span style="font-size:100%;"><strong>อาการ</strong></span></p> <p>มีอาการปวดข้อรุนแรง ซึ่งเกิดขึ้นฉับพลันทันที ถ้าเป็นการปวดครั้งแรกมักจะเป็นเพียงข้อเดียว ข้อที่พบมาก ได้แก่ นิ้วหัวแม่เท้า (ส่วนข้อเท้า ข้อเข่า ก็อาจพบในผู้ป่วยบางราย) ข้อจะบวมและเจ็บมากจนเดินไม่ไหว ผิวหนังในบริเวณนั้นจะตึง ร้อนและแดง และจะพบลักษณะจำเพาะ คือ ขณะที่อาการเริ่มทุเลาผิวหนังในบริเวณที่ปวดนั้นจะลอก และคันผู้ป่วยมักเริ่มมีอาการปวดตอนกลางคืน และมักจะเป็นหลังดื่มเหล้าหรือเบียร์ (ทำให้ไตขับกรดยูริกได้น้อยลง) หรือหลังกินเลี้ยง หรือกินอาหารมากผิดปกติ หรือเดินสะดุด บางครั้งอาจมีอาการขณะมีภาวะเครียดทางจิตใจ เป็นโรคติดเชื้อ หรือได้รับการผ่าตัดด้วย สาเหตุอื่น บางครั้งอาจมีไข้ หนาวสั่น ใจสั่น (ชีพจรเต้นเร็ว) อ่อนเพลีย เบื่ออาหาร ในการปวดข้อครั้งแรก มักจะเป็นอยู่เพียงไม่กี่วัน (แม้จะไม่ได้รับการรักษาก็จะค่อย ๆ หายไปได้เอง) ถ้าผู้ป่วยไม่ได้รับการรักษา ในระยะแรก ๆ อาจกำเริบทุก 1-2 ปี โดยเป็นที่ข้อเดิม แต่ต่อมาจะเป็นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เช่น ทุก 4-6 เดือน แล้วเป็นทุก 2-3 เดือน จนกระทั่งทุกเดือน หรือเดือนละหลายครั้งและระยะการปวดจะนานวันขึ้นเรื่อย ๆ เช่น กลายเป็น 7-14 วันจนกระทั่งหลายสัปดาห์หรือปวดตลอดเวลา ส่วนข้อที่ปวดก็จะเพิ่มจากข้อเดียวเป็น 2-3 ข้อ (เช่น ข้อมือ ข้อศอก ข้อเข่า ข้อเท้า นิ้วมือนิ้วเท้า) จนกระทั่งเป็นเกือบทุกข้อ ในระยะหลัง เมื่อข้ออักเสบหลายข้อ ผู้ป่วยมักสังเกตว่ามีปุ่มก้อนขึ้นที่บริเวณที่เคยอักเสบบ่อย ๆ เช่นข้อนิ้วเท้า ข้อนิ้วมือ ข้อศอก ข้อเข่า รวมทั้งที่หู เรียกว่า ตุ่มโทฟัส (tophus/tophi) ซึ่งเป็นแหล่งสะสมของสารยูริก ปุ่มก้อนนี้จะโตขึ้นเรื่อย ๆ จนบางครั้งแตกออกมีสารขาว ๆ คล้ายช็อล์ก หรือยาสีฟันไหลออกมา กลายเป็นแผลเรื้อรัง หายช้า ในที่สุดข้อต่าง ๆ จะค่อย ๆ พิการและใช้งานไม่ได้</p> <p><span style="font-size:100%;"><strong>สิ่งตรวจพบ</strong></span></p> <p>ข้อที่ปวดมีลักษณะบวมแดงร้อน อาจมีไข้ร่วมด้วย บางคนอาจมีตตุ่มโทฟัส</p> <p><span style="font-size:100%;"><strong>อาการแทรกซ้อน</strong></span></p> <p>ถ้าไม่ได้รับการรักษา อาจกลายเป็นโรคความดันโลหิตสูง , โรคหัวใจขาดเลือด,นิ่วในทางเดินปัสสาวะ (พบได้ประมาณ 25%), ภาวะไตวาย</p> <p><span style="font-size:100%;"><strong>การรักษา</strong></span></p> <ol><li>ถ้ามีอาการชัดเจน ให้ยาเม็ดคอลชิซีน (Colchicine) ขนาด 0.5 มิลลิกรัม ครั้งแรกให้ 1-2 เม็ดแล้วให้ ซ้ำอีกครั้งละ 1 เม็ดทุก 1 ชั่วโมงเป็นเวลา 8 ชั่วโมง แล้วให้เป็น 1 เม็ดทุก 2 ชั่วโมง จนกว่าจะหายปวด แต่ถ้ามีอาการคลื่นไส้ อาเจียน หรือท้องเดิน ซึ่งเกิดจากพิษของยาก็ให้หยุดยาเสีย โดยทั่วไปจะให้ได้ประมาณ 8-20 เม็ด และอาการปวดข้อจะหายใน 24-72 ชั่วโมง ถ้ามีอาการท้องเดินให้กินยาแก้ท้องเดิน ถ้าไม่มีคอลชิซีน อาจให้ยาต้านอักเสบที่ไม่ใช่สเตอรอยด์ เช่น อินโดเมทาซิน หรือ ไอบูโพรเฟน ครั้งแรกให้ 2 เม็ด แล้วให้ 1 เม็ดทุก 6 ชั่วโมง จนกว่าจะหาย แต่ไม่ควรให้นานกว่า 3 วัน และควรกินยาลดกรด ควบด้วยควรให้ผู้ป่วยนอนพัก ดื่มน้ำมาก ๆ ใช้น้ำร้อนประคบข้อที่ปวด และลดอาหารที่มีกรดยูริกสูง เมื่ออาการทุเลาแล้วควรแนะนำไปตรวจที่โรงพยาบาล ซึ่งมักจะให้การดูแลรักษาต่อไป ดังในข้อ 2 </li><li>ในรายที่อาการไม่ดีขึ้นหรืออาการไม่ชัดเจนควรส่งโรงพยาบาล อาจต้องเจาะเลือดหาระดับของกรดยูริกในเลือด (ค่าปกติเท่ากับ 3-7 มิลลิกรัมต่อเลือด 100มล.) และตรวจพิเศษอื่น ๆ ถ้าจำเป็นควรให้ยารักษาแบบเดียวกับข้อ 1 ถ้าไม่ได้ผลอาจให้สเตอรอยด์ระหว่างที่ไม่มีอาการปวดข้อควรให้ คอลชิซีน วันละ 1-2 เม็ด กินเป็นประจำเพื่อป้องกันมิให้ข้ออักเสบกำเริบรุนแรง และให้ยาลดกรดยูริกในร่างกาย ซึ่งมีให้เลือกใช้อยู่ 2 ชนิด ได้แก่ <ol><li>ยาขับกรดยูริก เช่นยาเม็ดโพรเบเนซิด (Probenecid) 1-2 เม็ดต่อวัน ผู้ป่วยที่กินยานี้ ควรดื่มน้ำมากๆ(ประมาณวันละ 3 ลิตร) เพื่อป้องกันมิให้เกิดนิ่วในไตเนื่องจากการตกตะกอนของกรดยูริก ยานี้ห้ามใช้ในผู้ป่วยที่มีนิ่วในไต หรือมีภาวะไตวายนอกจากนี้ผู้ที่กินยานี้ ไม่ควรกินแอสไพริน เพราะจะทำให้ฤทธิ์ในการขับกรดยูริกลดน้อยลง </li><li>ยาลดการสร้างกรดยูริก เช่น ยาเม็ดอัลโลพูรินอล (Allopurinol) ขนาดเม็ดละ100 มิลลิกรัม วันละ 2-3 เม็ด ยานี้อาจทำให้เกิดการแพ้ยารุนแรงได้ (ถ้ากินแล้วมีอาการคันตามตัว ควรหยุดยาทันที) และอาจทำให้ตับอักเสบได้ การให้ยาลดกรดยูริก จะเลือกใช้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่กับสภาพของผู้ป่วย ซึ่งจะให้ผู้ป่วยกินเป็นประจำทุกวันตลอดชีวิต จะช่วยให้สารยูริกที่สะสมตามข้อ และอวัยวะต่าง ๆ ละลายหายไปได้ รวมทั้งตุ่มโทฟัสจะยุบหายไปในที่สุด ผู้ป่วยที่ใช้ยานี้ก็ไม่จำเป็นต้องงดอาหารประเภทเนื้อสัตว์ และเครื่องในสัตว์อย่างเคร่งครัดสามารถกินอาหารได้ทุกชนิด ในปริมาณที่พอเหมาะกับขนาดของยาที่ใช้ควรนัดผู้ป่วยไปตรวจเลือด ตรวจหาระดับกรดยูริกในเลือดเป็นระยะๆ</li></ol></li></ol> <p><span style="font-size:100%;"><strong>ข้อแนะนำ</strong></span></p> <ol><li>โรคนี้มักเป็นเรื้อรัง ถ้าหากไม่ได้รับการรักษา มักมีโรคแทรกซ้อนที่ร้ายแรง ควรแนะนำให้ผู้ป่วยรับการรักษาอย่าได้ขาด ควรกินยาตามแพทย์สั่งไปตลอดชีวิตและหมั่นตรวจเลือดเป็นระยะ ๆ </li><li>ในรายที่มีเพียงกรดยูริกในเลือดสูง โดยไม่มีอาการปวดข้อ หรืออาการอื่น ๆ ก็ไม่ต้องให้ยารักษา ยกเว้นถ้ามีระดับของกรดยูริกสูงเกิน 12 มิลลิกรัมต่อเลือด100 มล. ก็ควรกินยาลดกรดยูริกเป็นประจำ </li><li>ข้อปฏิบัติตัวสำหรับผู้ป่วยโรคเกาต์ <ol><li>ควรดื่มน้ำมาก ๆ ทุกวัน (อย่างน้อยวันละ 3 ลิตร) เพื่อป้องกันมิให้เกิดนิ่วในไต </li><li>ถ้าอ้วน ควรลดน้ำหนักลงทีละน้อย อย่าลดฮวบฮาบ อาจทำให้มีการสลายตัวของเซลล์รวดเร็วและมีการสร้างกรดยูริก ทำให้ข้ออักเสบกำเริบได้ </li><li>ขณะที่มีอาการปวดข้อ ควรงดเหล้า เบียร์ และอาหารที่มีกรดยูริกสูง เช่น เครื่องในสัตว์ทุกชนิด กะปิ น้ำสกัดจากเนื้อ เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อกระต่าย กุ้ง หอยกุนเชียง ไส้กรอก เนื้อเป็ด เนื้อห่าน เนื้อไก่ เนื้อไก่งวง ปลาซาร์ดีน ไข่แมงดา ชะเอม กระถิน แตงกวา หน่อไม้ แอสปารากัส เห็ด ดอกกะหล่ำ ถั่วต่างๆ ถั่วงอกยอดแค ดอกสะเดา สาหร่าย ยอดผักต่าง ๆ เป็นต้น (แต่ถ้าไม่มีอาการปวดข้อ และกินยาลดกรดยูริกอยู่เป็นประจำ ก็ไม่ต้องงดอาหารเหล่านี้อย่างเคร่งครัด) </li><li>ยาบางชนิดอาจมีผลต่อการรักษาโรคนี้ เช่น แอสไพริน หรือยาขับปัสสาวะ ไทอาไซด์ อาจทำให้ร่างกายขับกรดยูริกได้น้อยลง ดังนั้นจึงไม่ควรซื้อยากินเอง ควรปรึกษาแพทย์หรือเภสัชกรก่อนจะใช้ยา</li></ol> </li><li>ผู้ที่มีญาติพี่น้องเป็นโรคเกาต์ ควรตรวจเช็กเลือดเป็นระยะรายละเอียดผู้ป่วยโรคเกาต์ ถ้ากินยาทุกวัน สามารถกินอาหารได้เช่นคนปกติ</li></ol> <p><span style="font-size:100%;"><strong>อาหารสำหรับผู้ป่วยโรคเกาท์</strong></span></p> <p>โรคเกาท์เป็นโรคทางกรรมพันธุ์ เกิดจากความผิดปกติในการใช้สารพวกพิวรีน ทำให้เกิดสารยูริคสูงในเลือด และจะสะสมในข้อโดยเฉพาะข้อเล็กๆเช่น ข้อนิ้วเท้า ข้อนิ้วมือ ทำให้เกิดอาการปวด บวม แดง ร้อน ในข้อการใช้ยารักษาโรคเกาท์จะช่วยทำให้อาการของโรคดีขึ้นและช่วยขับกรดยูริค ออกจากร่างกาย แต่การทานอาหารที่ถูกต้องจะช่วยบรรเทาให้อาการลดลง และไม่กำเริบบ่อย หลักในการจัดอาหารสำหรับผู้ป่วยโรคเก๊าท์ มีดังนี้</p> <ul><li>ทานอาหารที่มีพิวรีนน้อยหรือไม่มีพิวรีน ได้แก่ นม ไข่ ฯลฯงดเว้นอาหารที่มีพิวรีนมาก เช่น เครื่องในสัตว์ ปลาซาร์ดีน ฯลฯ </li><li>หลีกเลี่ยงอาหารที่มีพิวรีนปานกลาง เช่น สัตว์ปีก </li><li>อาหารทะเลอาหารที่ปรุงไม่ควรใส่ผงชูรส หลีกเลี่ยง </li><li>อาหารทอด น้ำต้มเนื้อ เช่นก๊วยเตี๋ยวน้ำ </li><li>อาหารพิวรีนมาก(50 – 150 มก./อาหาร 100 กรัม) </li><li>อาหารพิวรีนปานกลาง (มากกว่า 15 มก./อาหาร 100 กรัม) </li><li>อาหารพิวรีนน้อย(0 – 15 มก./อาหาร 100 กรัม) </li><li>ตับอ่อน ตับ ไต มันสมอง </li><li>ปลาแอนโชวี่ ปลาซาร์ดีน </li><li>น้ำต้มเนื้อ </li><li>น้ำเกรวี่หรือซุบไก่ เนื้อสัตว์ ปลา </li><li>อาหารทะเล </li><li>หน่อไม้ฝรั่ง </li><li>ผักโขมดอกกระหล่ำ </li><li>ข้าวไม่ขัดขาว </li><li>น้ำตาลและขนมหวาน </li><li>ในคนที่อ้วนควรลดน้ำหนักโดยทานอาหารให้มีพลังงานต่ำประมาณวันละ 1,200 – 1,500 แคลอรี </li><li>ควรจำกัดอาหารที่มีไขมันสูงเพราะอาจกระตุ้นให้ อาการกำเริบได้ </li><li>ควรงดเครื่องดื่มพวกโกโก ช็อคโกแลต </li><li>ควรทานนมพร่องมันเนยงดการดื่มสุราส่วนกาแฟอาจทานได้บ้างพอประมาณ </li><li>ควรทานผักใบเขียวที่มีธาตุเหล็กสูง เพื่อทดแทนธาตุเหล็กที่ขาดเนื่องจากการงดทานเนื้อสัตว์</li></ul> <p>โดย พญ.รุ่งทิพย์ วรรณวิมลสุข<br />แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว<br />ที่มา : <a href="http://www.labonline.com/" target="_blank">www.labonline.com</a></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-84116145538393283532008-04-18T20:29:00.000-07:002008-04-18T20:33:18.874-07:00โรคเก้าท์ [GOUT]<span style="color: rgb(0, 0, 0);" >โรคเก้าท์<wbr>เป็นโรค<wbr>ที่เกิด<wbr>จากการ<wbr>ตกผลึก<wbr>ของกรด<wbr>ยูริค<wbr>ใน<wbr>เนื้อเยื่อ<wbr>และข้อ<wbr>ต่าง ๆ <wbr>เรามัก<wbr>จะพบ<wbr>ในกลุ่ม<wbr>ของผู้ที่<wbr>กินดี<wbr>อยู่ดี<wbr> นอก<wbr>จากนี้<wbr>อาจจะพบ<wbr>ในผู้ป่วย<wbr>เพศหญิง<wbr>วัยหมด<wbr>ประจำเดือน<wbr> ซึ่งมัก<wbr>จะมี<wbr>ระดับ<wbr>ของกรด<wbr>ยูริคสูง<wbr>ในเลือด<wbr> ภาวะ<wbr>ที่มี<wbr>กรด<wbr>ยูริค<wbr>สูงใน<wbr>เลือด<wbr>ไม่ใช่<wbr>โรคเก้าท์<wbr>แต่<wbr>เรียกว่า<wbr> "<wbr><wbr>Hyperglycemia" จากการ<wbr>ศึกษา<wbr>พบว่า<wbr>ใน<wbr>ประชากร<wbr>ทั่ว ๆ ไป<wbr> ไม่มี<wbr>อาการ<wbr>ปวดข้อ<wbr> พบ<wbr>ภาวะ<wbr> Hyperuricemia<wbr> นี้<wbr>ได้ถึง<wbr> 5 - 13 %<wbr> นอก<wbr>จากนั้น<wbr>ยังพบ<wbr>ว่า<wbr>ผู้มี<wbr>ภาวะนี้<wbr>จะเกิด<wbr>อาการ<wbr>ของโรคเก้าท์<wbr>ได้<wbr>น้อยกว่า<wbr>1 ใน<wbr> 5 คน<wbr> การที่มี<wbr>ภาวะ<wbr> Hyperuricemia<wbr> อาจจะ<wbr>เกิดได้<wbr>จากการ<wbr>รับประทาน<wbr>อาหาร<wbr>ที่มี<wbr>สารที่ทำ<wbr>ให้เกิด<wbr>กรด<wbr>ยูริค<wbr>สูง<wbr> เช่น<wbr> สัตว์ปีก<wbr> เครื่องในสัตว์<wbr> เครื่องดื่ม<wbr>ที่มี<wbr>แอลกอฮอล์ <wbr>และ<wbr>ผักอ่อน ๆ<wbr> ทั้งหลาย<wbr> สำหรับ<wbr>อาหารไทย<wbr> พบใน<wbr>ผักที่<wbr>รับประทาน<wbr>กับน้ำพริก<wbr> เป็นต้น<br /></span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >มีปัจจัย<wbr>ทางด้าน<wbr>พันธุกรรม <wbr>และ<wbr>สภาวะ<wbr>แวดล้อม<wbr>หลาย<wbr>ประการ<wbr>ที่เกี่ยวข้อง<wbr>ตั้งแต่<wbr> การผลิต<wbr> จนถึง<wbr>การขับถ่าย<wbr>กรดยูริค<wbr> เช่น <wbr>น้ำหนัก<wbr>ตัวของ<wbr>ผู้ป่วย<wbr> ลักษณะ<wbr>ความ<wbr>เป็นอยู่<wbr> อาหาร<wbr>การกิน<wbr> ความ<wbr>เข้มข้น<wbr>ของเลือด<wbr> เป็นต้น<wbr> ประวัติ<wbr>การเกิด<wbr>โรคเก้าท์<wbr>ใน<wbr>ครอบครัว<wbr>พบได้<wbr>ประมาณ<wbr> 20 %<br /></span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">อาการ<wbr>แสดง<wbr>ของ<wbr>โรคเก้าท์<wbr> แบ่งได้<wbr> 3<wbr> แบบ<wbr> คือ</b><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">1. <wbr>ข้ออักเสบ<wbr></b><span style="color: rgb(0, 0, 0);" > มักพบที่<wbr>บริเวณ<wbr>นิ้วหัว<wbr>แม่เท้า<wbr> นอกจากนี้<wbr>ยังพบ<wbr>บริเวณ<wbr>ข้ออื่น ๆ <wbr>ของเท้า<wbr>ได้บริเวณ<wbr>มือและ<wbr>แขน <wbr>พบได้<wbr>น้อยกว่า<wbr> อาการ<wbr>แสดง<wbr>ครั้งแรก<wbr>มักจะ<wbr>เป็นตอน<wbr>กลางคืน<wbr> บริเวณ<wbr>ที่อักเสบ<wbr>จะมี<wbr>อาการ<wbr>ปวด<wbr> บวม<wbr> แดง<wbr> และร้อน<wbr>คล้าย ๆ<wbr> กับจะ<wbr>เป็นหนอง<wbr> มักจะ<wbr>มีไข้<wbr>ร่วมด้วย<wbr> และอาจ<wbr>จะมี<wbr>อาการ<wbr>หนาวสั่น<wbr> อาการ<wbr>อักเสบ<wbr>อาจจะ<wbr>เป็นมาก<wbr>จนทำให้<wbr>เดิน<wbr>ไม่ได้<wbr> แต่ถ้า<wbr>ผู้ป่วย<wbr>ได้รับ<wbr>การพัก<wbr>และ<wbr> ยกส่วน<wbr>อักเสบ<wbr>ให้สูง<wbr> ก็อาจ<wbr>จะหาย<wbr>ได้เอง<wbr>ประมาณ <wbr>3 - 10<wbr> วัน<wbr> โดย<wbr>ไม่ต้อง<wbr>รับประทาน<wbr>ยาเลย<wbr>ก็ได้<wbr> หลัง<wbr>อาการ<wbr>อักเสบ<wbr>ทุเลา<wbr> ผิวหนัง<wbr>บริเวณ<wbr>ที่เคย<wbr>อักเสบ<wbr>อาจลอก<wbr>เป็นแผ่น<wbr> คล้ายกับ<wbr>หายเป็น<wbr>หนอง<wbr> สาเหตุ<wbr>ที่เกี่ยวข้อง<wbr>และอาจ<wbr>เป็นตัว<wbr>กระตุ้น<wbr>ทำให้<wbr>เกิดข้อ<wbr>อักเสบ<wbr>คือ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ก.<wbr> การ<wbr>ได้รับ<wbr>บาดเจ็บ<wbr> <wbr>อุบัติเหตุ<wbr>ที่<wbr>บริเวณ<wbr>นั้น ๆ<wbr> และ<wbr>เนื่องจาก<wbr>อาการ<wbr>ของข้อ<wbr>อักเสบ <wbr>มักจะ<wbr>เกิดใน<wbr>ข้อ<wbr>บริเวณ<wbr>เท้า<wbr>ดังได้<wbr>กล่าว<wbr>ข้างต้น<wbr> บางครั้ง<wbr>เพียงแต่<wbr>ไปเดิน<wbr>หรือวิ่ง<wbr> ผู้ป่วย<wbr>ไม่ได้<wbr>ไปรับ<wbr>อุบัติเหตุ<wbr>หรือ<wbr>บาดเจ็บ<wbr>มา มี<wbr>การออก<wbr>กำลังกาย<wbr>มากเกินไป<wbr>เท่านั้น<wbr> ก็อาจเกิด<wbr>อาการ<wbr>ข้อ<wbr>อักเสบ<wbr>ได้</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ข.<wbr> การ<wbr>ได้รับยา<wbr>บางประเภท</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ค.<wbr> การรับ<wbr>ประทาน<wbr>อาหาร<wbr>ที่มี<wbr>กรด<wbr>ยูริค<wbr>สูง<wbr> หรือ<wbr>ดื่ม<wbr>เครื่องดื่ม<wbr>ประเภท<wbr>แอลกอฮอล์</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ง.<wbr> อาการ<wbr>อักเสบ<wbr>ซึ่งร่วม<wbr>กับการ<wbr>เจ็บป่วย<wbr>บางอย่าง</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >จ.<wbr>อาการ<wbr>อักเสบ<wbr>ของข้อ<wbr> หลังจาก<wbr>การ<wbr>ผ่าตัด<wbr>ในบริเวณ<wbr>อื่น<wbr> ซึ่งไม่<wbr>เกี่ยวข้อง<wbr>กับข้อ<wbr>นั้น ๆ</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">2.<wbr>การเป็น<wbr>ก้อนเนื้อ<wbr>จาก<wbr>โรคเก้าท์<wbr> [ TOPHUS ]<wbr> </b><span style="color: rgb(0, 0, 0);" ><br />ก้อนเนื้อนี้<wbr>เป็นการ<wbr>รวมตัวกัน<wbr>ของเกลือ<wbr>กรดยูริค<wbr>ซึ่งมัก<wbr>จะพบได้<wbr>หลังจากที่<wbr>ผู้ป่วย<wbr>มีอาการ<wbr>ข้ออักเสบ<wbr>ครั้งแรก<wbr>มาแล้ว<wbr>เป็นเวลา<wbr>นาน<wbr> โดย<wbr>ทั่ว ๆ<wbr> ไป<wbr>ประมาณ<wbr> 10 ปี<wbr> มักจะพบ<wbr>ก้อนเนื้อนี้<wbr>ได้บริเวณ<wbr>หลัง<wbr>ข้อศอก<wbr> ที่บริเวณ<wbr>เส้นเอ็น<wbr>ร้อยหวาย<wbr> ที่<wbr>บริเวณ<wbr>มือทั้ง<wbr>หลังมือ<wbr>และ<wbr>ฝ่ามือ<wbr> ที่บริเวณ<wbr>ติ่งหู<wbr> เป็นต้น<wbr> บางครั้ง<wbr>ก้อนเนื้อนี้<wbr>จะแตกออก<wbr> และมี<wbr>น้ำสี<wbr>ขาวข้น<wbr>ลักษณะ<wbr>เหมือน<wbr>ยาสีฟัน<wbr>ไหลออกมา<wbr> ซึ่งใน<wbr>การรักษาตัว<wbr>เมื่อเกิด<wbr>กรณี<wbr>นี้ขึ้น<wbr> คือการ<wbr>ให้ยา<wbr>รักษาแผล<wbr> ป้องกัน<wbr>การ<wbr>ติดเชื้อ<wbr> และ<wbr>บางครั้ง<wbr>อาจจะต้อง<wbr>ทำการ<wbr>ผ่าตัด<wbr>รักษา<wbr>เลย</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">3.<wbr> โรคเก้าท์<wbr>ที่เกี่ยวข้อง<wbr>กับไต<wbr></b><span style="color: rgb(0, 0, 0);" > อาจจะพบ<wbr>ภาวะ<wbr>การขับ<wbr>โปรตีน<wbr>ทาง<wbr>ปัสสาวะ<wbr> ร่วมกับ<wbr>ภาวะ<wbr>ความดัน<wbr>โลหิตสูง<wbr>ในโรคไต<wbr>ที่เกี่ยวข้อง<wbr>กับ<wbr>โรคเก้าท์<wbr>ได้ ใน<wbr>กรณีที่<wbr>โรคทวี<wbr>ความ<wbr>รุนแรง<wbr>ขึ้น<wbr> อาจ<wbr>พบว่า<wbr>เป็นโรค<wbr>นิ่วในไต<wbr> ไตอักเสบ<wbr>อย่าง<wbr>รุนแรง<wbr> ความดัน<wbr>โลหิต<wbr>สูงมาก<wbr> อุบัติการ<wbr>ของการ<wbr>เป็นนิ่วใน<wbr>ระบบ<wbr>ทางเดิน<wbr>ปัสสาวะ<wbr>จะมีสูง<wbr>ในผู้ป่วย<wbr>โรคเก้าท์</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><img style="color: rgb(0, 0, 0);" src="http://kanchanapisek.or.th/kp4/icon/point1.gif" height="24" width="24" /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">โรค<wbr>แทรกซ้อน<wbr>จาก<wbr>โรคเก้าท์</b><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ในราย<wbr>ที่เป็น<wbr>โรคเก้าท์<wbr>อยู่เป็น<wbr>เวลานาน ๆ<wbr> โดย<wbr>เฉพาะ<wbr>รายที่<wbr>ไม่ได้<wbr>รับการ<wbr>รักษา<wbr>อย่าง<wbr>ถูกต้อง<wbr>อาจจะนำ<wbr>ไปสู่<wbr>ภาวะ<wbr>ผิด<wbr>ปกติ<wbr> เช่น</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >- เบาหวาน</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >- โรค<wbr>หลอดเลือด<wbr>แข็งตัว<wbr> ซึ่งถ้าเป็น<wbr>ใน<wbr>บริเวณ<wbr>หัวใจ<wbr> หรือ<wbr>สมอง<wbr>ก็จะ<wbr>ทำให้<wbr>เกิด<wbr>อันตราย<wbr>ได้มาก</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >- โรค<wbr>ความดัน<wbr>โลหิต<wbr>สูง </span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >- โรคไต<wbr>ชนิด<wbr>ต่าง ๆ</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><img style="color: rgb(0, 0, 0);" src="http://kanchanapisek.or.th/kp4/icon/point1.gif" height="24" width="24" /><b style="color: rgb(0, 0, 0);">การ<wbr>รักษา</b><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ส่วน<wbr>สำคัญ<wbr>ที่สุด<wbr>ในการ<wbr>รักษา<wbr>คือ<wbr> การ<wbr>ให้<wbr>ความรู้<wbr>เรื่อง<wbr>โรคเก้าท์<wbr>ต่อผู้ป่วย<wbr>และญาติ<wbr>ที่<wbr>เกี่ยวข้อง<wbr> ทั้งนี้<wbr>เพื่อ<wbr>ป้องกัน<wbr>หรือ<wbr>ชะลอ<wbr>ไม่ให้<wbr>เกิดข้อ<wbr>อักเสบ<wbr>ขึ้น<wbr>บ่อย ๆ <wbr>หรือเกิด<wbr>ก้อนเนื้อ<wbr>จาก<wbr>โรคเก้าท์<wbr> [ Tophus ]</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ก.<wbr> การ<wbr>ปฏิบัติตัว<wbr> โดยการ<wbr>เปลี่ยน<wbr>กิจวัตร<wbr>ประจำ<wbr> ที่เป็น<wbr>สาเหตุ<wbr>ให้เกิด<wbr>ข้อ<wbr>อักเสบ<wbr> เช่น <wbr>การ<wbr>รับประทาน<wbr>อาหาร<wbr>ที่มี<wbr>สาร<wbr>กรด<wbr>ยูริคสูง<wbr> การดื่ม<wbr>เครื่องดื่ม<wbr>ประเภท<wbr>แอลกอฮอล์<wbr> การออก<wbr>กำลังกาย<wbr> บาง<wbr>ประเภท<wbr> การลด<wbr>น้ำหนัก<wbr> ซึ่งจะ<wbr>ทำให้<wbr>ลดระดับ<wbr>เกลือกรด<wbr>ยูริค<wbr>ในเลือด<wbr> หรือการ<wbr>งดใช้ยา<wbr>บางประเภท<wbr>ที่ทำให้<wbr>ข้ออักเสบ<wbr>ได้บ่อย</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ข.<wbr>การ<wbr>ให้ยา<wbr> เช่น<wbr> ยาลด<wbr>อาการ<wbr>อักเสบ</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ค.<wbr>การ<wbr>ให้ยา<wbr>เพื่อเร่ง<wbr>การ<wbr>ขับถ่าย<wbr>เกลือกรด<wbr>ยูริค<wbr> ออกทาง<wbr>ปัสสาวะ</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ง.<wbr>การ<wbr>ให้ยา<wbr>ที่ลด<wbr>การสร้าง<wbr>เกลือกรด<wbr>ยูริค<wbr>ใน<wbr>ร่างกาย</span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);" >ยาตาม<wbr>ข้อ ก. <wbr>และ ง. <wbr>จะทำให้<wbr>ระดับ<wbr>เกลือกรด<wbr>ยูริค<wbr>ในเลือด<wbr>ลดลง<wbr> ทำให้<wbr>อุบัติการ<wbr>การเกิด<wbr>ข้ออักเสบ<wbr>จะลดลง<br /><br /></span><div style="text-align: right;"><b><span style="color:#800080;">พลตรี<wbr> นายแพทย์<wbr>ชูศักดิ์<wbr> สุวรรณ<wbr>ศิริกุล</span></b><br /></div><span style="color: rgb(0, 0, 0);" ><br /></span><wbr style="color: rgb(0, 0, 0);">Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-461882602849590817.post-36572356278293658792008-04-18T20:26:00.000-07:002008-04-18T20:29:04.087-07:00โรคเกาท์ (Gout)<h2 style="color: rgb(0, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">ข้อควรระวังในการออกกำลังกาย สำหรับผู้ป่วยโรคเกาท์</span></h2><span style="color: rgb(0, 51, 0);font-size:100%;" ><br /></span><div style="color: rgb(0, 51, 0);" class="content"> <div align="left"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;"> ข้อควรระวังในการออกกำลังกาย สำหรับผู้ป่วยโรคเกาท์</span><br /><br /></span></div> <div align="left"><span style="font-size:100%;"> โรคเกาท์ (Gout) เป็นโรคไขข้ออักเสบชนิดหนึ่ง พบในผู้ชายมากกว่าผู้หญิง สาเหตุมาจากการที่ร่างกายไม่สามารถนำกรดยูริคไปใช้งาน เกิดการสะสมเป็นผลึกของแข็งในข้อต่อต่างๆ ทำให้อักเสบ ปวดและบวม ถ้าปล่อยทิ้งไว้จะทำให้ข้อต่อนั้นถูกทำลายอย่างถาวร ไม่สามารถใช้งานได้อีก</span></div> <div align="left"><span style="font-size:100%;">ในการออกกำลังกาย มีข้อควรระวังสำหรับคนที่เป็นโรคเกาท์ ดังต่อไปนี้<br />1. หากยังมีการอักเสบของข้อต่อ ไม่ควรออกกำลังกาย เพราะจะทำให้การอักเสบนั้นหายช้าลง หรืออาจทำให้อาการแย่ไปกว่าเดิม</span></div> <div align="left"><span style="font-size:100%;">2. ควรหยุดพักจนกว่าการอักเสบจะหมดไป แล้วค่อยเริ่มออกกำลังกายต่อไปอย่างต่อเนื่อง</span></div> <div align="left"><span style="font-size:100%;">3. อย่าหักโหมออกกำลังกายเพื่อลดน้ำหนักลงอย่างรวดเร็ว เพราะจะไปกระตุ้นระดับกรดยูริคในร่างกายให้สูงขึ้น ส่งผลให้อาการอักเสบกำเริบได้</span></div> </div>Unknownnoreply@blogger.com0